دو رفیقند هر دو ناخوش و زشت

باز دارندت این و آن ز بهشت

بی تو گِل مسجدست و با تو کنشت

با تو دل دوزخ است و بی تو بهشت

علت رزق تو به خوب و به زشت

گریهٔ ابر نی و خندهٔ کِشت

راز خود چون ز روی داد به پشت

راز جلاد گشت و او را کُشت

هرچه بر من قضای تو بنوشت

همه نیکو بود نباشد زشت

سخن او برد ترا به بهشت

ادب او رهاندت ز کنشت

تا رهاند ترا ز دوزخ زشت

پس رساند به بوستان بهشت

همچو انگشت سوخته سر و پشت

گرددم پا و پنجه و انگشت

خون دل با دم وفا بسرشت

نیل را نامه بر سفال نوشت

عرضه کرده بر آن جمال و سرشت

هفتهٔ هفت روز هشت بهشت

لاجرم زان غذا و زان انگشت

دین بپرورد و کافران را کشت

رفت و زخمی چنان زدش بر پشت

که بدان زخم صعب مرد بکشت

دور دورند در نهاد و سرشت

باغیانش ز باغهای بهشت

هرکه راضی شود به کردهٔ زشت

نزد آنکس چه دوزخ و چه بهشت

بینی پخج دید و دو لب زشت

چشمی از آتش و رخی ز انگِشت

آنکه را علّتی بود در پشت

چون بنالد ز پنجه و انگشت

سنگ بیجاده گر ز طبع و سرشت

برتر آید ز خاک خرمن و کشت

چون براین حال مدّتی بگذشت

آتشِ عشق اندکی کم گشت

پیش دیوان درون دمگه زشت

زنگیان پای‌کوب بر انگِشت

می‌دمید از دهان دوده سرشت

دیو در روی نوبیان انگِشت