همه را داده آلتی در خور

از پی جرّ نفع و دفع ضرر

تو فضول از میانه بیرون بر

گوش خر در خور است با سرِ خر

تا به خود قایمی بپوش و بخور

ور بدو دایمی بدوزد و مدر

تو به یادش چو گل زبان کن تر

تا دهانت کند چو گل پر زر

نشوی مرگ را دگر منکر

یابی از عالم حیات خبر

چون شدی بر قضای او صابر

خواند آنگاه مر ترا شاکر

شعله‌ای زو و صدهزار اختر

قطره‌ای زو و صد هزار اخضر

مرد نبود کسی که در غمِ خور

در یقین باشد از زنی کمتر

دست در باخت در رهش جعفر

داد ایزد به جای دستش پر

عقل و جان را به نزد او چه خطر

دل و دین را فدا کنند و کفر

کابر چون گبر مظلمست و کدر

آب در جمله نافعست و مُضر

بنده کی گردد آنکه باشد حُر

کی توان کرد ظرف پُر را پُر

از پی زنگ آینهٔ دل حُر

لاست ناخن بُرای هستی بُر

اندرین منزل عنا و ضرر

چون مسافر درآی و زود گذر

دست باشد برادر و خواهر

آنِ چپ دختر و آنِ راست پسر

بز کسی کو دنیّ و بد گوهر

پر خروش و به کار در سر شر

مهر و ماهش پدر بُد و مادر

کوکبان چون برادران در خور

چون شدی فارغ از کلاه و کمر

بر سران زمانه گشتی سر

از تن و جان عقل و دل بگذر

در ره او دلی به دست آور

نیک معلوم کن که در محشر

نشود هیچ حال خلق دگر