با غلامان و آلت شکره

کرد کار شکار و کار سره

چون شتر بر گرفت راه دره

خویشتن خفته سازد اینت سره

از پی کسب صدره و صرّه

صدق‌اللّٰه گوی بومرّه

پل بود بر دو سوی آب سره

چون گذشتی ازو چه پل چه دره

که به عالم نهاد نسلی ره

کز سرِ حیلت وز شرّ و شره

در غم زرّ سرخ و سیم سره

سبلتت سبز گشت همچو تره

الامان الامان مشو غرّه

که نیرزند دسته‌ای ترّه

شده قانع به یک دو دسته تره

فرق ناکرده ناسره ز سره

اندرین کارگاه بومرّه

تو به لاحولشان مشو غرّه

خوردهای ملوک‌وار سره

مرغ و ماهی و گوسپند و بره

سرکه از دسترنج خویش و تره

بهتر از نان دهخدا و بره

چون برآید زخاک کان نقره

ماند از خاک خوار و بی بهره

تو چو بحری و فعل تو قطره

تو چو شمسی و قول تو ذره

هست‌ها زان یَم‌ند چون قطره

همه زان آفتاب یک ذره

عشق چون بحر و زهد چون قطره

عشق خورشید و زهد چون ذرّه

او چو خورشید و من چو یک ذره

او چو دریا و من چو یک قطره

آن چو دریا و این چو یک قطره

آن چو خورشید و این چو یک ذره

تا نبشیتم بهرشان شجره

باغشان داد بیعدد ثمره

بار استر کجا کشد کره

کی بود همچو گنج یک صره

در نبی گفت حق که یک ذره

از بد و نیک ای بخود غره