خاصه و عامه را وبال و هلاک

که کند اعتماد بر ناپاک؟

هر که را اندرون بود ناپاک

کی نمازی شود به آب و به خاک

شاه چون دید کان سه گوهر پاک

می‌شناسند گوهر از خاشاک

وان چنان بد که در خس و خاشاک

دیدم آلایشی چکیده به خاک

خسروی طاهر و وزیری پاک

هر دو در دین مبارز و چالاک

جوش جاهل چو آتش و خاشاک

بر دمد، لیک زود گردد خاک

جرم خورشید گرد پیکر خاک

مدتی چون بگشت با افلاک

اصل و بنیاد این جواهر خاک

این دو روحند، با تو گفتم پاک

قوت جذب و قوت امساک

قوت هضم و دفع، بشنو پاک

خوردنی بد، نشستنی غمناک

نان بی‌وقت و آب پر خاشاک

بس رسول و نبی شدند هلاک

تا جهان زان دو دیو گردد پاک

طلبی صادق و ضمیری پاک

مدد کوکبی ازین افلاک

دمنهٔ رفتگان تست این خاک

سبزهٔ دمنه را چه داری باک؟

ز آسمان گر بیفتی اندر خاک

به از آن کت بیفگند دل پاک

اندرین دور ازین وجودی پاک

نتوان یافتن مگر در خاک

زین طبایع تو تا نگردی پاک

نکنی رخ به طبع در افلاک

تا تنت همچو جان نگردد پاک

نتوانی گذشت بر افلاک

دختران ضمیر ابن یمین

همه چستند و چابک و چالاک

در پس پرده طبیعت خویش

آنچنانشان بپروریدم پاک

که اگر هم بدست نامحرم

[...]

چیست آنجنس کو بجنبش طبع

از بلندی کشش کند بمغاک

جسم دیگر چو ضم شود با او

سالم از نقص و از معایب پاک

هر دو با یکدگر روان گردند

[...]

خاصه بر روضۀ مطهر پاک

الذی قال ربّه «لولاک»