زین سبب قاصر آمدم زان راه

که نبودم ز حال راه آگاه

صدق او از پی سلامت راه

بوده ساحرشناس و کاهن‌کاه

گرچه اصحاب کهف از پی راه

جمله گشتند از آن خلل آگاه

جد بوبکر بود دین را جاه

دین ز بوبکر یافت تاج و کلاه

پیش او روفتند تا درگاه

حور و غلمان به جعد و گیسو راه

بود بوبکر با علی همراه

تو زبان فضول کن کوتاه

دین نهاده برای چونان شاه

پای دامی ز طا و ها در راه

زان کمینگاهشان شدند آگاه

بازگشتند از آن مضیق سپاه

برگرفتش محمّد از سرِ راه

جمله لشکر شده ز کار آگاه

گشت زین سر معاویه آگاه

مر ورا گشت کار جمله تباه

خواسته چون خرد ز بهر پناه

شرف از منصب کریمش جاه

نروم در بهشت جز آنگاه

که نهد در کفم کفِ بدخواه

زال هر روز بامداد پگاه

کودکان را فگندی اندر راه

هردو در راه دین دلیل و گواه

هردو بر چرخِ شرع زُهره و ماه

گر کسی جسمی آمد و بدخواه

شافعی را در این میان چه گناه

که سپید و سیاه دفتر جاه

دیده دارد سپید و نامه سیاه

یافت آیینه زنگیی در راه

واندرو روی خویش کرد نگاه

گر ترا نیست حایلی در راه

گام در نه حدیث کن کوتاه

این بلندست و آن دگر کوتاه

سرخ این شد از آن سپید و سیاه

سوی بازار دین چو جستی راه

رستی ار جستی از ملامت گاه