یا جلی الظهور و الاشراق

کیست جز تو در انفس و آفاق

لامسه بالعشی و الاشراق

شاهدان را بسوده ساعد و ساق

مصطفی گفت هر که کرد انفاق

ببرد مزد خویش یوم تلاق

آن فرومایه را چه استحقاق

کین اسامی بر او کنند اطلاق

کرد از آنجا مقر به پشت براق

متوجه به قطع سبع طباق

متنزل ز وحدت اطلاق

متکثر ز انفس و آفاق

بر قوای تو وحدت و اطلاق

غالب آید به قدر استحقاق

ماهش از تب کشید رنج محاق

جانش از تن گرفت راه فراق

طاقت ماه پردگی شد طاق

زآتش اشتیاق و داغ فراق

چون بدل شد وصال او به فراق

محنتش جفت گشت و طاقت طاق

کشته عشق بوعلی دقاق

آن در آیین عشقبازی طاق

ساقی مرگ جام تلخ مذاق

حین یلتف ساقکم بالساق

او چنین مرده و گروه شقاق

می زنندش ز جهل طعن نفاق

مقبلی بر مراسم اشفاق

معرضی از ذمایم اخلاق

چیست؟ گفت آن یگانهٔ آفاق

آن که هم جفت باشد و هم طاق؟

طاقت ماه پردگی شد طاق

زآتش اشتیاق و داغ فراق

ای که هستی بنور هستی طاق

احی من احرقته نار فراق

لطف کن جامی از شراب وصال

سوختند از فراق تو عشاق

ارنا من لقائک المیمون

[...]

ای تو در لطف و نکوئی طاق

رحم کن بر اسیر قهر فراق

بتو دادیم امیدها هر چند

در بدی کرده‌ایم استغراق

هم تو ما را نگاه دار از خود

[...]

لوحش الله خامه ام که به صدق

هست با معنیش وفا و وفاق

ترجمان غم نهان من است

چون زبان، بسته با دلم میثاق

هم نی خوش نوا و هم نایی

[...]

متعالی ز وصمت اطلاق

متجلی در انفس و آفاق