شرم داری ز شه که گویی راست

ای‌عجب‌شرمت از خدای کجاست‌؟‌!

ظاهر خوبش را چنان آراست

که تو گفتی فرشته‌ای زیباست

نه غمم از برای خود تنهاست

بیشتر غصه‌ام برای شماست

خنکی‌های قوم لیک بجاست

وز دل سردشان عناد نکاست

گرچه‌زرتشت‌از خراسان خاست

دین زرتشت از خراسان کاست

وز سخن‌های «‌فرخی‌» پیداست

کاین جفاهای بی‌عدد زکجاست

همچو زردشت کز خراسان‌خاست

کار شیعی شد از خراسان راست

گر به ما بد رسدگناه از ماست

ور رسدنیکی‌آن‌زسوی خداست

آخر سال را خدا داناست

سال نیکو از اولش پیداست

کارها با تناسب آید راست

کار کان بی‌تناسب‌ است خطاست

شه ندانست عیب کار کجاست

چون‌ ندانست‌، گم‌شد از ره‌ راست

هست‌دیری کزین اداره جداست

لیک آثار او هنوز بجاست

زن اگر جاهلست اگر داناست

خودپسند است‌و خویشتن‌آراست

چون‌ازین‌بگذری‌به‌دست‌قضاست

یند و اندرز و قیل‌و قال‌، هباست

افتخار رجال و فخر نساست

او نه زن‌، سرو بوستان وفاست

پاسخم داد زن‌: که گفتی راست

لیکن آخر دلم چنین می‌خواست

نقطه‌ئی مایهٔ حروف هجاست

خواهی ار امتحان کنی تورواست

چون سر خامه روی نامه نهی

زیر آن خامه نقطه‌ئی پیداست

چون قد یارش ار کشی الف است

[...]

موشکی را به مهر، مادر گفت

که بسی گیر و دار، در ره ماست

سوی انبار، چشم بسته مرو

که نهان، فتنه‌ها به پیش و قفاست

تله و دام و بند بسیار است

[...]