به سرای سپنج مهمان را

دل نهادن همیشگی نه رواست

زیر خاک اندرونت باید خفت

گر چه اکنونت خواب بر دیباست

با کسان بودنت چه سود کند؟

[...]

من ندانم که عاشقی چه بلاست

هر بلایی که هست عاشق راست

زرد و خمیده گشتم از غم عشق

دو رخ لعل فام و قامت راست

کاشکی دل نبودیم که مرا

[...]

بسرای سپنج‌ مهمان را

دل نهادن همیشگی‌ نه رواست‌

زیر خاک اندرونت باید خفت‌

گرچه اکنونت خواب بر دیباست‌

با کسان‌ بودنت چه سود کند؟

[...]

هر چه دور از خرد همه بند است

این سخن مایهٔ خردمند است

کارها را بکشی کرد خرد

بر ره ناسزا نه خرسند است

دل مپیوند تا نشاید بود

[...]

بسرای سپنج مهمان را

دل نهادن بممسکی نه رواست

زیر خاک اندرونت باید خفت

گرچه اکنونت خواب بر دیباست

با کسان بودنت چه سود کند

[...]

این چنین رنج کز زمانه مراست

هیچ دانی که در زمانه کراست

هر چه در علم و فضل من بفزود

همچنانم ز جاه و مال بکاست

نیستم عاشق از چه رخ زردم

[...]

ساتگینی گرفت و پس برخاست

دولت شه ز پاک یزدان خواست

ای شده ملک و دین ز کلک تو راست

کلک تو کار ملک و دین آراست

دل صافیت مَطلع قَدَرست

کفِ کافیت مقتضای قضاست

همت تو محیط چون فلک است

[...]

ابتدای سخن به نام خداست

آنکه بی‌مثل و شبه و بی‌همتاست

گفت شهری‌که جا و مبین ماست

صحن او سقف‌گنبد اعلا‌ست

دلم از جور چرخ جفت عناست

که اندرین روزگار قحط وفاست

این همه عزت و شرف‌که تراست

تو زخود غافلی عظیم خطاست‌!

فضل او در طریق رهبر ماست

صُنع او سوی او دلیل و گواست

گر دو در بر تو بسته کرد رواست

عوض دو چهار در برجاست

کی بدین اصل و منصب ارزانی است

جز کسی کس سرِ مسلمانیست

مرد شمشیرگر دلیل عناست

همچو آن تیرگر که تیرآراست

گرم رو گرچه فی‌المثل تنهاست

نیست یکتن که عالمی برپاست

اوست قادر به هرچه خواهد خواست

هرچه خواهد کند که حکم او راست

وآنکه بر شط و شطر این دریاست

نه سزاوار لؤلؤ لالاست

این همه طمطراق بهر چراست

این برون از خیال و خاطر ماست