شرب او شر دهد خورش خواری

سیم او سم دهد زرش زاری

مورکی را اگر بیازاری

چیره گردی به ظلم و خون‌خواری

مرد را شرم به به هر کاری

نیست چون شرم مر ترا یاری

خواست وقتی ز عجز دینداری

از یکی مالدار دیناری

در جهان بهتر از کم آزاری

هیچ کاری تو تا نپنداری

چکنی سرگذشت طرّاری

سرگذشت اجل شنو باری

تو که این را چو جان نگه داری

گاه از آن عقل را بیازاری

چون براین در نه‌ای سپهداری

کم ز سگ‌بانئی مکن باری

زهد ورزی برای مُرداری

پس چه گویی که من کیم باری

تو که در بند او گرفتاری

می‌کش از بهر او چنین خواری

برنیامد در این جهان باری

هیچ پر مغز را ازو کاری

که پدیدست در جهان باری

کار هر مرد و مرد هر کاری

گفت مردا سبک بکن کاری

تا برآید مگرت بازاری

گرچه از بهر مهر دل داری

شش درم ساخت کرد دیناری

کرد اشارت به خنده بی‌باری

کین از آن جام هست گفت آری

چکنی پس چو دست رس داری

تو و آزردن و ستمگاری

روز محشر بگو چه عذر آری

زین تکبّر به خلق و جبّاری

زشت کاری و خوب گفتاری

از تو آموخت چرخ پنداری

تو که از کرمکی بیازاری

چه کنی با دگر کسی ماری

ملک دو جهان به زیر پای آری

گر هوا را ز دست بگذاری