گفت ازان تاج و تخت بیزار‌م

که ازو جان به شیر بسپارم

گو من این خانه را پرستار‌م

کار می‌کن که من بدین کارم

جمله دربندم و نگهدارم

به کسی که‌اهلِ اوست بسپارم

بشر گفتا بضاعتی دارم

بانوی خانه کو؟ که بسپارم

من که از تو وفا طمع دارم

لاجرم این چنین بود کارم

گر شبی دامنت به دست آرم

تا قیامت ز دست نگذارم

گرد کویت به فرق می‌گردم

بیش ازین نیست در جهان کارم

گر مرا از سگان خود شمری

[...]

منزلم دور و بس گرانبارم

چون کنم؟ چیست چارهٔ کارم؟

تا به سودای تو گرفتارم

کافرم، گر ز خود خبر دارم

گفت و گوی تو روز و شب یارم

جست و جوی تو حاصل کارم

به کسی گفتن این نمی‌یارم:

که تو را نیک دوست می‌دارم

در کمندش چنان گرفتارم

که خلاصی طمع نمی‌دارم

تا به جان مست عشق آن یارم

سرده باده‌های انوارم

هر دمی گر نه جان نو دهدم

ای دل از جان خویش بیزارم

گرد آن مه چو چرخ می گردم

[...]

مردکی غرقه بود در جیحون

در سمرقند بود پندارم

بانگ می‌کرد و زار می‌نالید

که دریغا کلاه و دستارم

 « این سزای من است و کردارم

عوض گل خلند چون خارم

چون ترا سخت دوست میدارم

روز و شب رو سوی تو میآرم

سر اسرار و نور انوارم

نرسند اولیا باسرارم

او مرا یار و من ورا یارم

در دو عالم وی است دلدارم

گشت عاجز بگفت بیزارم

زان ادب که بُرّد ز دلدارم

مونس بی دلان بیدارم

همدم عاشقان بی یارم

می دهد فقر گه گهی یارم

می برد باز با سرم کارم