مستی و بیخودی و شرب شراب

آنکه تازیست بد بُوَد در خواب

شتر آید ترا سفر در خواب

سفری سهمناک پر غم و تاب

دیدن آفتاب را در خواب

پادشه گفته‌اند از هر باب

جرم مریخ یا زحل در خواب

صاحب محنتست و رنج و عذاب

آدمی چون نهاد سر در خواب

خیمهٔ او شود گسسته طناب

ساعتی نفس چون شود در خواب

من کنم یک دو رکعتی بشتاب

تات چون خر در این سرای خراب

شکم از نان پرست و پشت از آب

گرت نبوَد ز بحر دُرّ خوشاب

هم تو دانی که در نمانی از آب

جبهت بنده را ز عین تراب

بوریا بود در میانه حجاب

خلد کاکای تست هان بشتاب

به دو رکعت بهشت را دریاب

زو ستاند همه طعام و شراب

نرود ساعتی بی‌او در خواب

فرخ آنکو همه طعام و شراب

از مسبّب ستد نه از اسباب

دیدهٔ او به گاه منزل خواب

تا سوی عرش برگرفته نقاب

شیخ را ساز و سوز داده چو شاب

خاک را آبروی داده چو آب

عقل داودوار در محراب

پیش او خرّ راکعاً و اناب

قحط دین است برگشای نقاب

میزبانیش کن به فتح‌الباب

بیش از آنم نماند تاب جواب

گشت از آن حال و کار من در تاب

از پی حکم نافذش بشتاب

نامهٔ او بخوانده آب چو آب

خانهٔ یزدگرد زوست خراب

کرده تاراج جمله آن اسباب

دل و چشمش ز شوق در محراب

چشمهٔ آفتاب و چشمهٔ آب