دوشم، از خواب بود چشم کحیل؛

گوشم آسوده، خوش ز قال و ز قیل

تا سحر، دیده فارغ از دیدن

لب ز تقریر و، خاطر از تخییل

جستم از خواب ناگهان، گفتی

[...]

یار شد بیوفا، کسی چکند؟!

درد شد بیدوا، کسی چکند؟!

گر تو اندیشه از خدا نکنی

چکند ای خدا، کسی چکند؟!

بیگنه کشتی و ز کشته ی خویش

[...]

دل ز یار کهن، مگر کندی

که بیاران تازه خرسندی؟!

آه، ای نخل سرکش از جورت

کآشیان مرا پراکندی

رشته ی جان ما گسست دریغ

[...]

به یک ایما، همان که می‌دانی

برد از ما همان که می‌دانی

عارضت از بهار خط، چمن است

چمن‌آرا همان که می‌دانی

شمع، تو: ما، همین که می‌بینی

[...]

ای به سیما، همان که می‌دانی؛

تو شهی، ما همان که می‌دانی

ز آستان تو، عاشقان رفتند؛

مانده بر جا همان که می‌دانی

کوهکن، جان ز شوق کند که داشت

[...]

پیش ازین، مدح هر که گفتندی

یافتندی ز جود او صله‌ها

گر اثر می‌نکرد، ز آتش هجو

ریختندی به جانش آبله‌ها

این زمان، نه به مدح ممنونند

[...]

ای به دیدار ضحکهٔ ضحاک

وی به کردار حجت حجاج

منتفی کرده جود را تو وجود

منطفی کرده عدل را تو سراج

بخل، از باطن تو کرده ظهور

[...]

کشت فرهاد را اگر خسرو

خود بپاداش جان شیرین داد

که ز یک سنگ آب خوردستند

تیغ شیرویه، تیشه ی فرهاد

ای که در بارگاه زیبایی

نازنینان تو را نیاز آرند

مشت خاکی است در خرابه ی من

همچو مشکی که از طراز آرند

گفتم: آهن قبا غلامانت

[...]

صاحبا! ای ز دیدن رویت

یافته چشم اهل بینش نور

چندی از دوری تو بینایی

کم شد از چشم من، ز چشم تو دور

خواستم از تو گر یکی عینک

[...]

ای خنک دی که از بهار افزون

هست هنگام عیش وعیش شگرف

کشد از سیم ناب چون دیوار

بر در خانه ی که و مه برف

ننگری خود، ز خواجگان تا ناز؛

[...]

شعر مردان، بمدح نامردان

هست دور از من و تو حیض رجال

در خرابات روسبی، مپسند

جلوه گاه مخدرات حجال

گفتمی این سخن تمام اگر

[...]

دوش، از گردش فلک که مدام

شاد غمگین کند، عزیز ذلیل

خاست آواز پایی و گفتم:

صور اول دمید اسرافیل

قاصدی دل سیاه و روی ترش

[...]

دو نگاهی که کردمت همه عمر

نرود تا قیامت از یادم

نگه اولین، که دل بردی؛

نگه آخرین، که جان دادم!

روز و شب، این دعاست در باغم

گر چه آذر نه بلبلم نه تذرو

تا بود سرو و گل به باغ مباد

بلبل از گل جدا تذرو از سرو

اصفهان، مصر بود و شد کوفه

ای که سر خیل کنیه‌ورزانی

کس به ظلمت رضا نه، گر نبود

مادرش زانیه، پدر زانی

بر سر خلق، دل نلرزیدت

[...]

ای خداوند آسمان و زمین

شاهد قدرتت همان و همین

صاحب الکبریاء و الجبروت

خالق الخلق و مالک الملکوت

اولی، از تو این جهان بوجود

[...]

گفتم: اول نگفتم ای سره مرد

که یک امروز گرد حیله مگرد؟!

عشق را، ساختی بهانه ی خویش

که برون آیدت دل از تشویش؟!

تا دگر از تو هر خطا بینند

[...]

گفت: خود قابلی بحمدالله

که زند حسن هر که بینی راه

عشق، شاه و گدا نمیداند؛

مرد و زن را جدا نمیداند

چکنم، کز درازی چادر؛

[...]

آه کز خیل بندگان سعید

آه کز زمرهٔ عباد شکور

فاضلی رفت زین جهان خراب

عارفی رفت زین سرای غرور

تقی متقی، که چون ز جهان

[...]