برندارم بعبث روی ز رویت بخدا

تا نگوئی که شفاعت کنمت روز جزا

ای همایون پی و فرخ رخ و فرخنده لقا!

ای خطت چون ظلمات و دهنت آب بقا!

سرو اگر دم زند از راست قدی پیش قدت

چون قدت را نگرد می شود از شرم دو تا

این نه خود رای صواب است خطاییست بزرگ

[...]

ای به پیش ادبت گشته خجل شرم و حیا!

پدرت آمده ای جان پسر خیز ز جا

دیده بگشا به رخم لحظه ای از راه وفا

با من ای جان پدر! لب به تکلم بگشا

تیشهٔ ظلم که سرو قدت افکنده ز پا

لاله سان پیکر تو گشته ز خون سرخ چرا؟

آتش عشق کنون سوخت دیگر پیکر ما

بعد از این تا چه کند باد به خاکستر ما

کوس آزادی ما سر و صفت گشت بلند

سوخت بابرق محبت همه بال و پر ما

می‌شود کشتی تن زود غریق یم اشک

[...]

آن کلام الله ناطق سپس حمد و ثنا

گفت با قوم منم زاده مکه و منا

شرف رکن حرم زینت زمزم و صفا

که نموده به روا بذل ز کوه فقرا

زاهدا دعوی ز هدار کنی از بهر خدا

بده از صیقل اخلاق دل خویش صفا

تا چو (صامت) نشوی شیفته روی و ریا

حافظ این خرفه پشمینه بینداز که ما

پیشتر ز آنکه زند طایر جان بال و پری

آمده جان عمو جان شیرین به گلو

مانده‌ام جان عمو در بر دشمن تنها

شده صد پاره ز شمشیر تنم سر تا پا

گفت ای مرد ترحم نکنی چون تو بما

منما مسخره بر من دگر از بهر خدا

گاه از معجزه سبط رسول دو سرا

زنده گردید و بپا خاست به فرمان خدا

هیچ کس بی کس و مظلوم نرفت از دنیا

به خدا در همه عالم چو عزیز زهرا

عاقبت شمر جفا کار به نزد دریا

سر او را لب عطشان ز قفا کرد جدا

قاصدی کو که فرستم دمی از کرب و بلا

به بر شیر خدا

زین جفاها که کنی که ای پسر سعد دغا

به شه کرب و بلا

دستم از دامن الطاف تو کوته بادا

گر ز امر تو کنم یک سر مو کوتاهی

خرس صحرا شده همدست نهنگ دریا

کشتی ما را رانده است به گرداب بلا

آه ازپن رنج ومحن آوخ ازبن جورو جفا

هان به جز جرئت وغیرت نبود چارهٔ ما

خیل خاصان به هوای دل خود هرزه درا

ایمن از حبس و جزا

اهل کرمان همه آسوده و فارغ ز بلا

کس بر ایشان نکند ظلم چه پنهان چه ملا

همگی شاکر و راضی ز عموم وکلا

حال آن جامعه خوبست ز لطف وزرا

یا علی ای ز وجود تو بپا ارض و سما

جل شأنک ز تو آثار خدایی به ملا

عجبی نیست نصیری اگرت خواند خدا

بلکه منکر شدن فرقه بی‌شرم و حیا

مظهر قدرت حق سبط رسول دو سرا

نخل توحید گل باغ علی و زهرا

هادی وادی دین واسطه خلق و خدا

داور کون و مکان آنکه بفردای جزا