در ره شام یکی روز بهنگام غروب

ره بدیری شد شان آل علی زاهل ذنوب

راهبی بود درآن دیر مبرا زعیوب

بلکه از پاک دلی آگه از اسرارغیوب

دید یک سوی سپاهی همه خون خوار ولئیم

گوی بر بوده به تلبیس زشیطان رجیم

وز دگر سواسرائی همه چون دریتیم

بسته و خسته و پژمرده و مجروح و سقیم

ناگه افتاد نگاهش بسنان و سرچند

نه سر چند که از حسن مه انور چند

نه مه چند که از نور خور خاور چند

نه خور چند که از طلعت حق مظهر چند

ظاهر از ناصیه اش حشمت شاهی نگریست

مختفی در رخش آثار آلهی نگریست

بل به غیبش حشمی لایتناهی نگریست

قدسیان را زجلالش بگواهی نگریست

روی برسوی عمرکرد که ای پشت سپاه

این سرکیست که رخشد زبرنیزه چو ماه

مانده مشتی زرم از مال پدر طاب ثراه

زر ببر سربده انکار مکن عذر مخواه

عمرش از پی زر دل بنوازید بسر

زآنکه این سر نبرید او زبدن جز پی زر

راهب آن سر بگرفت و به فلک سود افسر

دیر را از رخ اوکرد پر از شمس و قمر

هاتفی ناگهش ازغیب ثنا خوان گردید

کای دل افسرده همه مشکلت آسان گردید

وجه یزدان چوز احسان بتو مهمان گردید

دیر تو کعبه شد وکفر تو ایمان گردید

گفت یا رب بحق عیسی و جاه و فر او

هم به تهمت زده مریم که بود مادر او

که سخن گوید از این سر لب جان پرور او

تا بدانم که چه آورده جهان برسر او

گفت دانم که غریبی تو و مظلوم و قتیل

لیک ماه فلک کیستی ای شاه جلیل

گفت از نسل محمد گل بستان خلیل

پدرم حیدر وعم جعفر و عباس و عقیل

چونکه راهب زوی این گفته جانسوز شنید

زد بسر رفت زدست اشک فشان جامه درید

هی برخساره او چهره زحسرت مالید

گفت ای کزتو شبم را سحر بخت دمید

سربدو گفت که ای مهر و وفا رافع تو

دین جدم بگزین تا که شوم شافع تو

گفت راهب که بقربان تو وصانع تو

رستم از بدعت تثلیث و شدم تابع تو

صبحگاهان که عمر سربگرفت ازکف وی

گفت با ناله که ای فرقه دلداده بغی

دیگر این تافته سر را مفرازید به نی

که بسی منزلتش هست برداور حی