نه نجیب از پی آن شد به فلک بر کورا

همتی بود که آن می‌شد و او بر فتراک

واینکه در خاک فتادست کنون هم زان نیست

که گزافیست ز دوران و بدی از افلاک

فلک از دور همی دیدش کی دانست او

[...]

ای ز دوری رخت جامه صبرم شده چاک

شخص عقلم شده در چنگ هوای تو هلاک

در دو عالم اگرم هیچ نباشد سهل است

چون تو هستی اگرم هیچ دگر نیست چه باک

ماه دیگر ز خجالت نزند خرگه حسن

[...]

باده پاک است و قدح پاک و حریفان همه پاک

عمر اگر در ره پاکان شودم صرف چه باک

به ریا طعنه مزن پیر مغان را که بود

ساحت عصمتش از وصمت این عارضه پاک

رفت در کوی تو صد سر که کسی تیغ ندید

[...]

کرد از خون جگر چرخ تنم را نمناک

که ز من گرد نیابد چو مرا سازد خاک

اثر باده نابست که در سر درد

بی جهت نیست که می خیزد و می افتد تاک

همه دم بر سر من سنگ بلا می آرد

[...]

نیست از گرد مذلت متواضع را باک

هیچ کس پشت کمان را نرسانده است به خاک

بی حجابانه برآورده سر از دامن خاک

به هوای لب شکرشکنت پنجهٔ تاک

دست از حلقهٔ زلف تو چسان بردارم

بسته امید سر خویش تو را بر فتراک

عقل و فطرت دو اسیرند تو را در خدمت

[...]

کو [دلی] کز ستم چرخ نباشد غمناک

دیده ای کو که نباشد ز جفایش نمناک

از لگدکوب زمین را به زمان پردازم

می زنم چرخ که در چرخ درآید افلاک

لاله گردیدم و رعنا شدم و گل گشتم

[...]

بیشتر زانکه رسد باده ز روئیدن تاک

مست دیدار تو بودم بدل و دیده پاک

بلبل و قمری گلزار توبودم روزی

که نه از گل اثری بود و نه سر و چالاک

گرد بام حرمت جان طیران داشت دمی

[...]

دانی از بهر چه ته جرعه فشانند به خاک

تا به هوش آید و مستانه کند خدمت تاک

دجله دور است و مرا وقت نه ای شیخ مزن

بر گریبان می آلوده من دامنپاک

باده تلخ گواراست نه حلوا چه عجب

[...]

غیر مسکین تنی آن نیز به خنجر همه چاک

جز سری گوی وش آن نیز به چوگان هلاک

غیر جانی ز هر امید جز ایثار تو پاک

دستگاهی نه که در پای تو ریزم چون خاک

بسکه خونین کفن از ورطه طوفان هلاک

سر برآورده ز خاک

چشم آلوده ز ما عیب ببیند ورنه

دامن همت ما هست ز هر تهمت پاک

صدف از لجه نصیبش همه ذوق است وحیات

کشف از دجله نصابش همه خوفست و هلاک

بس قدم‌های عزیمت که درین ره لغزند

[...]

ایکه حکم تو چو تقدیر روان برافلاک

گوهرت جرعه کش از موجه بحر لولاک

رنجه در پهنه قدرت قدم استدراک

شرفه قصر جلال تو فراتر ز سماک

دفن کردند به عزت تن آن گوهر پاک

مخزن آن گهر پاک شد اندر دل خاک

فرقه‌ای راست عقیدت که در این عالم خاک

داد باید که از او رخت ستم گردد چاک

خسرو دادگر با هنر با ادراک

آیتی باشد از آن داور بخشنده پاک

یوسفی دید ز سر پنجۀ گرگان صد چاک

کز سمک تا بسماک

طور سینای تجلی شده یکسان با خاک

سینۀ سینا چاک

باید از ملت‌، مردی بدر آید چاک

یابد از دور فلک‌، طالع و هوش و ادراک

انقلاب است که آرد گهری چونین پاک

تا صدف گیرد چونین گهری را ز افلاک

تا رسد دست من آن روز بدان دامن پاک

نهم امروز بدین در، سر طاعت برخاک