باز در جلوه گری شد صنمی جلوه گری

دلبری پرده‌نشین شاهدکی پرده دری

با خبر از همه وز عاشق خود بی‌خبری

نکند در دل او نالهٔ عاشق اثری

دل من برده ز نو لعبت شیرین سخنی

شاهدی‌، ماه رخی‌، سرو قدی‌، سیم تنی

رخ و بالایش چون ناری بر نارونی

دل من پیشش چون مرغی بر بابزنی

دیرگاهی است که کرده است‌مکان‌در دل‌من

به غم عشقش آمیخته آب وگل من

هله جز ناله و افغان نبود حاصل من

بفزوده است غمش مشکل برمشکل من

بس که آن شوخ جفا ییشه جفا پیشه کند

دل من زبن غم و اندیشه پر اندیشه کند

هجر و وصلش چو به گلزار دل اندیشه کند

آن یکی ربشه کند و آن دگری ریشه کند

چه دل است اینکه یکی روز به سامان نبود

پند نپذیرد و از کرده پشیمان نبود

روز و شب جز که در آن چاه زنخدان نبود

چه گنه کردکه جز درخور زندان نبود

دل گر از راه برون رفت به راه آورمش

پردهٔ خود سری وکبر ز هم بر درمش

پس به خلوتگه معشوق حقیقی برمش

برم اندر حرم شاه و کنم محترمش

شاه خوبان که به جز جانب درویش ندید

آنکه شد عاشق ومعشوق به‌جزخویش ندید

روی او را ز صفا چشم بد اندیش ندید

دیدهٔ عاشق از یک نظرش بیش ندید

کیست معشوق من‌؟ آن شاهد بزم ازلی

مظهر جلوهٔ حق‌، سر خفی‌، نور جلی

سرو بستان نبی‌، شمع شبستان علی

محرم اندر حرم قرب شه لم یزلی

ایزد از روز ازل کاین گل پاکیزه سرشت

این برومند شجر، در چمن دهر بکشت

بدو دستش دوکلید از قبل خویش بهشت

تا بدین هر دو گشاید در سجین و بهشت

هفت دوزخ ز لهیب غضبش یک لهب است

هشت‌جنت ز ریاض کمرش یک‌خشب‌است

نه فلک را شرف از درکه او مکتسب است

خلقت ذاتش ایجاد جهان را سبب است

تا جهان بوده است این نور، جهان‌آرا بود

بود ازآن روزکه نی آدم و نی حوا بود

او سلیمان‌بُد و او عیسی و او موسی بود

نوح و یونس را او همره در دریا بود

گر نهان است‌، یکی روز عیان خواهد شد

آشکار از رخش آن راز نهان خواهد شد

در همه گیتی فرمانش روان خواهد شد

آنچه خواهیم به‌حمدالله آن خواهد شد