ای نگین جم و تاج کی و اورنگ قباد

ای در دولت و کاخ شرف و درگه داد

ای بهشتی که تو را کرده مه آباد آباد

همگان راز من امروز بشارت‌ها باد

تاج کی زیب سر شاه جهان خواهد شد

فرق شه زینت دیهیم کیان خواهد شد

پرده بازی به پس پرده نهان خواهد شد

جنگ و ضدیت ملی ز میان خواهد شد

زان که در هر صف و هر ملک به هر عهد و زمان

مردم دهر به سوی دو طریقند روان

آن یکی راست نظر سوی بزرگان و مهان

دیگری راست عقیدت که بشر شد یکسان

اهل ایران که ز نیرنگ و خدیعت بری‌اند

هر متاعی را از ساده‌دلی مشتری‌اند

سود و سرمایه نسنجیده به سوداگری‌اند

صادق و صافی و بی‌غش چو زر جعفری‌اند

فرقه‌ای راست عقیدت که در این عالم خاک

داد باید که از او رخت ستم گردد چاک

خسرو دادگر با هنر با ادراک

آیتی باشد از آن داور بخشنده پاک

فرقه دیگر گویند چه بیداد و چه داد

باید اندر خط شاهان سر تسلیم نهاد

ایزد پاک جهان را ز شهان کرد آباد

هست ازین روی جهان بنده و شاهان آزاد

لله الحمد یکی شد سخن هر دو گروه

صلح کردند و بشستند غبار اندوه

زین شه با خرد دادگر دادپژوه

پرتو داد درافتاده به دریا و به کوه

آفتابی‌ست در این چرخ مبینش ماهی

فیلسوفی‌ست بر این تخت مخوانش شاهی

عالم با هنری خسرو کار آگاهی

ملک با خردی شاه عدالت‌خواهی

هله ای شاه‌پرستان به زمین بوس دهید

بوسه بر پای سریر جم و کاووس دهید

گوش بر غرش طبل و دهل و کوس دهید

عرض فخر و شرف و غیرت و ناموس دهید

اولین شه که پی داد نهاد اندر ملک

مهرداد است که شد بانی داد اندر ملک

چون شد آن دادگر نیک‌نژاد اندر ملک

وارث تخت جم و تاج قباد اندر ملک

این بنا را ملک شرق به هم‌چشمی روم

هشت تا قدرت خود بر همه سازد معلوم

ساخت قصری چو بروج فلکی در آن بوم

اهل شوری را بنشاند در او همچو نجوم

خسرو ما سومین پادشه دادگر است

که از او دولت مشروطه به آیین و فر است

اولین شاه شه اشکانی والاگهر است

دومین شاه مظفر ملک نامور است

روم و لاتین را زین پیش سناتو بوده است

سال‌ها در سر این کار هیاهو بوده است

مردمان را به سوی پارلمان رو بوده است

آتن از فکر سلن غیرت مینو بوده است

شد موسی به شهی نامزد از خیل رسل

کوفت در گنبد سن حدره به اعزاز دهل

زان سپس رست در این باغ ز هر گلبن گل

از عرب «حلف» به جا ماند و «قُرُلتی» ز مغول

شاه ایران پس قرنی ز عدالت دم زد

رایت عدل مظفر به فلک پرچم زد

خیمه داد در ایوان بنی آدم زد

دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

هرکه در ایران با فخر و شرف باشد جفت

نایب السلطنه را شکر و ثنا خواهد گفت

که بسی سال پی خدمت این خلق نخفت

گرد غم با مژه از چهره این ملک برفت

به سر دست نگه داشت که اندر سر شاه

نهد آن تاج چو بر فرق فلک افسر ماه

هر که بر همت و بر غیرت او کرد نگاه

گفت لاحول ولا قوة الا بالله

شاه می‌خواست نهد تاج و زند تکیه به تخت

باد می‌خواست که بیرون کشد از ریشه درخت

حجت بالغه کند از تن هر باطل رخت

سست‌عهدان را مالید به سرپنجه سخت

لله الحمد بود فال شهنشه فیروز

که به سر تاج فریدونی ننهاده هنوز

فتنه داخله را نایره افتاد ز سوز

مژده عیش به گوش آیدمان روز به روز

عن‌قریب است که این شاه بر اورنگ نیا

تکیه سازد فتد بر همه آفاق ضیا

وارث تاج کیان گردد و سالار و کیا

پست گردند درختان بر سروش چو گیا