شد درختان زین مصیبت برگ ریز

بادها گردید بر سر خاک بیز

برکشد بر قتلشان، شمشیر تیز

جسمشان را سازد از کین ریز ریز

آب آری سوی بحر موج خیز!

بیش ازین آبت مریز آبت بریز

بس فرو بارید بر، وی تیر تیز

مشک شد بر حالت او اشک ریز

پیش او جسم جوانان، ریز ریز

از سنان و خنجر و شمشیر تیز

چون ندارد با کسی دست ستیز

لاجرم پیوسته باشد در گریز

هر طرف کاورد رو با تیغ تیز

بر عدو دادی نشان رستخیز

اندر آن اشم چون روز رستخیز

یک زنی دیدند زار و اشکریز

گشته از بیداد قوم بنی‌تمیز

قطعه قطعه پاره پاره ریز ریز

تا ز استغنا شدی ای بی‌تمیز

نزد ابنای زمان یکسر عزیز

همت از حق خواه و با گردون ستیز

آبروی ملت بیضا مریز

قطره ئی؟ خود را بپای خود مریز

در تلاطم کوش و با قلزم ستیز

«نکته ها چون تیغ پولاد است تیز

گر نمی فهمی ز پیش ما گریز»

چون نهال از خاک این گلزار خیز

دل بغائب بند و با حاضر ستیز

در کنارش مارها اندر ستیز

مارها با کفچه های زهر ریز

نی به کوهی آب جوئی در ستیز

نی به صحرائی سحابی ریزریز

ساحلش ناپید و موجش گرم خیز

گرم خیز و با هواها کم ستیز

چون بگیرم منزلی گوید که خیز

مرد خود رس بحر را داند قفیز

موج خون با موج خون اندر ستیز

درمیانش زورقی در افت و خیز

بندهٔ درمانده را گوید که خیز

هر کهن معبود را کن ریز ریز»