گل فشانی کرده‌ام زین بوستان

یاد داریدم به خود ای دوستان

بود ابراهیم چون از دوستان

آتش آمد بهر آن شه بوستان

گفت ای خلوت‌سرا‌ی دوستان

پای تا سر بوستان در بوستان

بلبل از باد صبا در بوستان

نوحه می‌کردند بهر دوستان

کوری ایشان درون دوستان

حق برویانید باغ و بوستان

هر که باشد همنشین دوستان

هست در گلخن میان بوستان

پیل باید تا چو خسپد او ستان

خواب بیند خطهٔ هندوستان

آب حیوان قبلهٔ جان دوستان

ز آب باشد سبز و خندان بوستان

پای در زنجیر پیشِ دوستان

بِهْ که با بیگانگان در بوستان

پای در زنجیر پیشِ دوستان

بِهْ که با بیگانگان در بوستان

شنیدم گوسپندی را بزرگی

رهانید از دهان و دستِ گرگی

هر که باشد همنشین دوستان

هست در گلخن، میان بوستان

یاد باد ایام وصل دوستان

وان تفرجهای باغ و بوستان

دوستان دستان به دست دوستان

روز و شب با یکدگر در بوستان

شد بهار و وقت سیر بوستان

وقت گلگشتِ چمن با دوستان

زین خودیها بگذرید ای دوستان

تا چمنها بنگرید و بوستان

یاد آرید ای گروه دوستان

وقت گشت و دشت سیر بوستان

در سحرگاهان به طرف بوستان

چون بچینی گل به یاد دوستان

بر مشامم آید از آن بوستان

عطر گلهای وصال ای دوستان

عقل و نفسند این دو مرغ ای دوستان

کاشیان دارند در این بوستان

سرو خوش باشد ولی در بوستان

طوطیان را خوش بود هندوستان