روز ملکست و کش و شاهنشهی

گر تو یک ذره ازیشان آگهی

بس سرای پر ز جمع و انبهی

پیش چشم عاقبت‌بینان تهی

لاغ با خوبان کند بر هر رهی

نیز کوران را بشوراند گهی

اول ار شد مرکبت سرو سهی

لیک آخر خشک و بی‌مغزی تهی

مرغ بی‌هنگام و راه بی‌رهی

آتشی پر در بن دیگ تهی

صحبتت چون هست زر ده‌دهی

پیش خاین چون امانت می‌نهی

بره پیش گرگ امانت می‌نهی

گرگ و یوسف را مفرما همرهی

زیرکان و عاقلان از گمرهی

دیده بر خرطوم داغ ابلهی

گفت آن سالوس زراق تهی

دام گولان و کمند گمرهی

می‌زنیدش چون دهل اشکم‌تهی

تا دهل‌وار او دهدمان آگهی

حاجت این منتهی زان منتهی

تو بر آر ای حسرت سرو سهی

هر کراهت در دل مرد بهی

چون در آید از فنی نبود تهی

مالک الملکی به حس چیزی دهی

تا که بر حس‌ها کند آن حس شهی

در میان شمس و این روزن رهی

هست روزنها نشد زو آگهی

این زمان که تو صحیح و فربهی

صدق را بهر خیالی می‌دهی

گفت حق خود او جدا شد از بهی

تو بدین تزویرها هم کی رهی

لوطیی دب برد شب در انبهی

خشتها را نقل کرد آن مشتهی

می‌گریزی هم‌چو یوسف ز اندهی

تا ز نرتع نلعب افتی در چهی

تو عطا بیگانگان را می‌دهی

از تو دارد آرزو هر مشتهی

گر به خلوت آیی ای سرو سهی

از ستم‌کاری شو شرحم دهی