آفتاب رویت ای سرو سهی

بر همه می‌تابد الا بر رهی

نی خطا گفتم که می‌تابد بسی

بر من و من می‌نبینم ز ابلهی

گرچه عالم پر جمال یوسف است

[...]

پس به دریای حقیقت ناگهی

برگشاد آن نور را ظاهر رهی

آن نه من بودم که در سجده گهی

خار در چشمم شکست اندر رهی

خار بفروشم، خرم نان تهی

می‌توانی گر مرا نانی دهی

گفت شب در خواب دیدم ناگهی

بایزید و ترمدی را در رهی

داشت ریشی بس بزرگ آن ابلهی

غرقه شد در آب دریا ناگهی

گفت می‌رفتم خرامان در رهی

اوفتاده بر قلندر ناگهی

لیکن از عشقم ندارم آگهی

هم دلی پرعشق دارم هم تهی

ناقدی کو داشت در جمع مهی

گفت او را نیست از شمع آگهی

شاه با خود گفت بر چون من شهی

چون گزیدی دیگری، اینت ابلهی

گر تو راه او نگیری بی رهی

همچوموری اوفتاده درچهی

گفت دختر با پدر کاز ابلهی

از سؤال او نبودت آگهی

من نرفتم غیر راه او رهی

تو فتادی همچو کوران درچهی

ای ز جهل افتاده اندر بیرهی

همچو کوران مبتلا اندر چهی

تا توانی عدل کن کز غم رهی

وز عذاب دوزخ سوزان جهی

گر توداری غیر این ره بیرهی

همچو حیوان اوفتاده در چهی

گر مرا در امتی خط میدهی

با گناهم از کرم خط مینهی

وی ورم را نام کرده فربهی

راست چون‌آزادی سرو سهی

گر بمیرد این چراغت ناگهی

ره بسر نابرده افتی در چهی

زانکه دنیا گر همه بر هم نهی

باز مانی عاقبت دستی تهی