پاره کرد و بست اندر دشمنی

دشمنی سهل است اندر کشتنی

آنچنان کز نور آن ضوء سنی

نور دیگر را نماند روشنی

ای بسی بازارها بر هم زنی

کاسه ها و کوزه ها بس بشکنی

یک هریره دیدی اندر برزنی

نی پناهی بودش و نی مأمنی

دوستی گر بهر غیر حق کنی

عاقبت زاید از آن صد دشمنی

رخنه گر باشد بسوی گلخنی

یا بسوی مستوراح و منتنی

زین نظر هم شد گشاده روزنی

کز وی افتادش به دل صد روشنی

گر گل است اندیشهٔ تو گلشنی

ور بود خاری تو هیمهٔ گلخنی

عشق ناگه زد بر آتش دامنی

شعله‌ها سر کرد از هر روزنی

ای که در عالم گرفتار تنی

آه من همچون تو تو همچون منی

آن حجاب از پیش چون دورافکنی

من تو هستم در حقیقت، تو منی

نیستم محتاج و بالذاتم غنی

هست فرع احتیاج این دشمنی

جمله محتاجند و ذات تو غنی

بر تو زیبد کبریایی و منی

شد به هامون با همه شیر او ژنی

هر طرف سرگرم در صید افکنی

با همه دارایی آن مرد غنی

بُد بخیل و پست و بی‌خیر و دنی

شد شبی در خانقاه وی زنی

نزد عابد خواست آن زن مسکنی

چاره اطماع این دزد دنی

بنده نتوانم بگرزده منی

از صعالیک عرب بالا زنی

در هنر آرسن لپن را بشکنی

از غرور و نخوت و کبر و منی

طعنه بر ناداری ما میزنی

سهمگین‌ سمجی چو تاری مسکنی

بسته برروبش دری چون آهنی

پاسبانانی در آنجا صف زده

هریکی از خشم چون اهریمنی

کیست گویی اندربن در بسته سمج

[...]