ورنه ادهم‌وار سرگردان و دنگ

ملک را برهم زدندی بی‌درنگ

دیده در وقتی که شد حیران و دنگ

که سخن گفت و اشارت کرد سنگ

هر که با خود بهر حق باشد به جنگ

تا شود معنیش خصم بو و رنگ

ظاهرش با باطنش گشته به جنگ

باطنش چون گوهر و ظاهر چو سنگ

فهم کردی زو که غافل گشت و دنگ

رو سپس کردی به کره بی‌درنگ

ورنه خالی کن جوالت را ز سنگ

باز خر خود را ازین بیگار و ننگ

در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ

که بود بارش گران و راه سنگ

دان که هر شهوت چو خَمرست و چو بنگ

پردهٔ هوشست وعاقل زوست دنگ

طبل و کوس هول باشد وقت جنگ

وقت عشرت با خواص آواز چنگ

شد تقاضا بر تقاضا خانه تنگ

ماند او حیران و بی‌درمان و دنگ

آمدیم اکنون به طاوس دورنگ

کو کند جلوه برای نام و ننگ

گر رهایی بایدت زین چاه تنگ

ای برادر رو بر آذر بی‌درنگ

چون نماند شیشه‌های رنگ‌رنگ

نور بی‌رنگت کند آنگاه دنگ

آنک کرد او در رخ خوبانت دنگ

نور خورشیدست از شیشهٔ سه رنگ

صد هزاران نام خوش را کرد ننگ

صد هزاران زیرکان را کرد دنگ

برق می‌انداخت می‌سوزید سنگ

ابر می‌غرید رخ می‌ریخت رنگ

شیخ می‌شد با مریدی بی‌درنگ

سوی شهری نان بدانجا بود تنگ

عقل کی حکمی کند بر چوب و سنگ

عقل کی چنگی زند بر نقش چنگ

هر که محبوس است اندر بو و رنگ

گرچه در زهدست باشد خوش تنگ

با منجم این همه انجم به جنگ

کای رها کرده تو جان بگزیده رنگ