هرچه می‌گویند در ره، ممکن است

رحمت و نومید و مکر و ایمن است

شیخ ظاهربین که چون اهریمن است

دشمن درویش و دیو رهزن است

هرکه با من باشد او همچون من است

در درون او زمعنی روزن است

علم معنی پیش او خود روشن است

بعد از آن در جان عاشق روزن است

اهل فسق آنست کو را دشمن است

طوق لعنت خود ورادر گردن است

پیش او علم لدنّی روشن است

هرکه این معنی نداند اوزن است

قول من چون قول پاکان روشن است

این زبانی دان که بیرون از تن است

مظهر من در شریعت روشن است

سوی باغ خلد او یک روزن است

گر بود کاریت بیم کشتن است

تو نمیدانی کایاز آن من است

حال من اکنون برون از گفتن است

اینچ می‌گویم نه احوال من است

هر گرانی و کسل خود از تن است

جان ز خفت جمله در پریدن است

پیش وهم این گفت مژده دادن است

عقل گوید مژده چه نقد من است

چشم از نور ولایت روشن است

در ولایت آن ولایت با من است

صورت و معنی که هر دو با من است

از نبوت وز ولایت روشن است

دشمنت را شیوه از وی شیون است

خاصه گویی بهر قهر دشمن است

ز آفتاب و مه غرض یار من است

سر این بر نکته دانان روشن است

لیک بر رای منیرت روشن است

کاختیار کار بیرون از من است

هر چه غیر از دوست آ ید دشمن است

در ره حق سالکان را رهزن است

گوید این یک کافر و آن مؤمن است

آن یکی در شک و دیگر موقن است

حق چو جان و جمله عالم چون تن است

همچو خور در کاینات این روشن است