دست بر سینه زدیت اندر ضمان

شاه را ما فارغ آریم از غمان

تن بخفته نور تو بر آسمان

بهر پیکار تو زه کرده کمان

آدم و حوا کجا بد آن زمان

که خدا افکند این زه در کمان

هین مکن که کوه کاهست این زمان

جز حبیب خویش را ندهد امان

پس گلوی گاو ببرید آن زمان

بی توقف بی تامل بی امان

تا که آن بیچارگان بد گمان

رد نگردند از جناب آسمان

او همی‌پنداشت کایشان در همان

وهم و تخویفند و وسواس و گمان

دست ما و دامن تست آن زمان

که نماند هیچ مجرم را امان

آدمی را عجز و فقر آمد امان

از بلای نفس پر حرص و غمان

اندر آمد در بخارا شادمان

پیش معشوق خود و دارالامان

منگر ای مظلوم سوی آسمان

کاسمانی شاه داری در زمان

گفت ازین خشم خدا چبود امان

گفت ترک خشم خویش اندر زمان

هین مشو نومید نور از آسمان

حق چو خواهد می‌رسد در یک زمان

تو به نور او همی رو در امان

در میان اژدها و کَژدُمان

هر دمش لابه کند این آسمان

که فرو مگذارم ای حق یک زمان

پیش این جمعی چو شمع آسمان

انقطاع و خلوت آری را بمان

گوید ار آیم به قدر یک کمان

من به سوی تو بسوزم در زمان

اندرین آخر خران و مردمان

می‌نیابند از جفای تو امان

اژدهای کوهیی تو بی‌امان

لیک بنگر اژدهای آسمان

رحمت بی‌حد روانه هر زمان

خفته‌اید از درک آن ای مردمان