می بده ای ساقی آخرزمان

ای ربوده عقل‌های مردمان

خاکیان زین باده بر گردون زدند

ای می تو نردبان آسمان

بشکن از باده در زندان غم

[...]

دامن او گیر زوتر بی‌گمان

تا رهی در دامن آخر زمان

بر در خرگه سگان ترکمان

چاپلوسی کرده پیش میهمان

گر ضعیفی در زمین خواهد امان

غلغل افتد در سپاه آسمان

راست شو چون تیر و واره از کمان

کز کمان هر راست بجهد بی‌گمان

چند امانم می‌دهی ای بی امان

ای تو زه کرده به کین من کمان

گر در افتد در زمین و آسمان

زهره‌هاشان آب گردد در زمان

این جهان ویران شدی اندر زمان

حرصها بیرون شدی از مردمان

حیرتی آمد درونش آن زمان

که برون شد از زمین و آسمان

خویش و بیگانه شده از ما رمان

بر مثال سامری از مردمان

کین تعلق چیست با این خاکمان

چون سرشت ما بدست از آسمان

کر برون آمد بگفت او شادمان

شُکر کَش کردم مراعات این زمان

تا شویم اعجوبهٔ دور زمان

تا نهیم اندر زمین امن و امان

گفت آری موی ابرو شد کمان

سوی تو افکند تیری از گمان

خوان بیاوردند بهر میهمان

از بهیمه یاد آورد آن زمان

آدمی خوارند اغلب مردمان

از سلام علیکشان کم جو امان

بود شخصی مفلسی بی خان و مان

مانده در زندان و بند بی امان

بود کوری کو همی‌گفت الامان

من دو کوری دارم ای اهل زمان

مرغ جانها را درین آخر زمان

نیستشان از همدگر یک دم امان

او بهانه ساختی کامسال‌مان

از فلان خطه بیامد میهمان