باد را جاروب فراشی بکف

می دود از بهر خدمت هر طرف

دامنش بگرفته آن رندان به کف

سوی خانه می کشیدند از شعف

ور زند سیلی قفایش را بکف

مرد عارف پیش دارد آن طرف

او دویدی خود سوی آن بحر تف

بلکه گزگز جستی از شوق و شعف

می‌نیاری شرم ای صاحب‌شرف

شصت‌ساله عمر خود کردی تلف

علمهامان جمله بوق است ای خلف

عمرمان آن مایه ی رفته ز کف

گرد او گشتی به صد شوق و شعف

خاک راهش بوسه دادی هر طرف

آن یکی ماه است و ماه بی کلف

آن بود خورشید در برج شرف

عاقبت از عجز برداری دو کف

رو به آن درگاه با عز و شرف

طرقوگویان غلامان هر طرف

پیش کاران پیش و پس بربسته صف

شهر یاران در کناره صف به صف

گلعذاران در نظاره هر طرف

هر خیالی را بود شمعی به کف

همچو آن ناهید در بیت الشرف

از شعاعش نیزه ی خطی بکف

یا مبارزگو دوید از هر طرف

در تکاپو جنیان از هر طرف

در ره شه نقد جانهاشان به کف

جمله یک ذاتست اما متصف

جمله یک حرف است اما مختلف

در میان چار خصم مختلف

کی توانی شد به وحدت متصف

دل بود چون گوهر و عرشش صدف

عرش مادر دل چو فرزند خلف

دامن آن ماهم ار افتد به کف

آفتاب بختم آید در شرف

گر خدا زلف تو را ثعبان نمود

شد به من هم امر از او خدلاتخف

سروی از قد لیک سرو سیم ساق

[...]

ره فتاد او را به صحرای نجف

آهوی بسیار دید از هر طرف

پیش آیند و گرفته کف به کف

می روند از کوفه روسوی نجف