بود سلطانیم پندار و غلط

سلطنت کی زیبد از مشتی سقط

گر ز غفلت ره غلط کرد آن سقط

من چو می‌دانم نکردم ره غلط

عیسی مریم بدو گفت ای سقط

می ندانی هیچ و ره کردی غلط

شیخ را گفتا که من دزد سقط

کرده بودم از جهالت ره غلط

رفت در کشتی و شد زانسوی شط

شد ز گفت آن لعین او را غلط

از خود ای جزوی ز کلها مختلط

فهم می‌کن حالت هر منبسط

بز مرا که بز میانه‌ست و وسط

روبها خرگوش بستان بی غلط

خاطر رنجور جویان صد سَقط

تا که پیغامش کند از هر نَمَط

چون نویسی بر سر بنوشته خط

فهم ناید خواندنش گردد غلط

چونک خود را پیش او یابد فقط

چون بود شک چون کند او را غلط

گر سخنتان می‌نماید یک نمط

در اثر مایهٔ نزاعست و سخط

این مزاجت از جهان منبسط

وصف وحدت را کنون شد ملتقط

دست زاهد هم بریده شد غلط

پاش را می‌خواست هم کردن سقط

آنک معصوم آمد و پاک از غلط

آن خروس جان وحی آمد فقط

وهم افتد در خطا و در غلط

عقل باشد در اصابتها فقط

گر وطن خواهی گذر آن سوی شط

این حدیث راست را کم خوان غلط

هم‌چنان کن زاهد اندر سال قحط

بود او خندان و گریان جمله رهط

مرکبی دو اندر آن ره شد سقط

از دوانیدن فرس را زان نمط

ما نقص مال من الصدقات قط

انما الخیرات نعم المرتبط

کوچکین رنجور بود و آن وسط

بر جنازهٔ آن بزرگ آمد فقط