کو نشان پاک‌بازی ای ترش

بوی لاف کژ همی‌آید خمش

پس بپرسیدش که این احوال خوش

که برونست از حجاب پنج و شش

گر بفرماید بگو بر گوی خوش

لیک اندک گو دراز اندر مکش

چون برفت آن ظلمت غم گشت خوش

هم رود از دل نتیجه و زاده‌اش

کوه را که کن به استغفار و خوش

جام مغفوران بگیر و خوش بکش

عامه گفتندی که پیغامبر ترش

از چه گشتست و شدست او ذوق‌کش

بشنوم یا من دَهَم هم خُدعه‌اش

تا بداند اصل را آن فرع‌کُش

شرط تعظیمست تا این نور خوش

گردد این بی‌دیدگان را سرمه‌کش

تو خلیل وقتی ای خورشیدهش

این چهار اطیار ره‌زن را بکش

زانک هر مرغی ازینها زاغ‌وش

هست عقل عاقلان را دیده‌کش

هدیه‌ها و ارمغان و پیش‌کش

شد گواه آنک هستم با تو خوش

زو یتیمان زمین را پرورش

بستگان خشک را از وی روش

جرعه حسنست اندر خاک گش

که به صد دل روز و شب می‌بوسیش

باز سوی عقل و تمییزات خوش

باز سوی خارج این پنج و شش

پس زر و گوهر ز معدنهای خوش

کرد آن پس‌مانده را حق پیش‌کش

عدل وضع نعمتی در موضعش

نه بهر بیخی که باشد آبکش

گر دلی رو ناز کن خواری مکش

ور تنی شکر منوش و زهر چش

ما به بیداری روان گشتیم و خوش

از ورای پنج و شش تا پنج و شش

تا شود آمن ز دزد و از شپش

دیو را با دیوچه زوتر بکش

گفت آنک با من ار یک بدمنش

بد بیندیشد بدرم اشکمش