پس سلامی کرد و گفت ای پیر وحش

از کرم بر این تن لاغر ببخش

از در آمد ناگهان باکش و فش

یک هیولایی موقر شیخ وش

حسن باشد هر کجا نغز است خوش

خواه از تبت بود یا از حبش

پس سوی مقصد برانگیزان تو رخش

رخش سرعت می رساند تا به عرش

پس کشم از جان و بوسم ناوکش

بر دو کف گیرم برم تا حضرتش

روح چون آمد سوار این دو رخش

نی به فرشش سر فرود آید نه عرش

گر دهندش ره به کرسی تا به فرش

می زند باز او ز غیرت سر به رخش

گرچه از تن بنده شد پورحبش

لیک جانش نغز آزاد است و خوش

تا شوند این نیکبختان صاف و خش

پاک گردند از فضول غل و غش

هست کیوان پیر دهقان درش

طفل ابجد خوان روش در مکتبش

وان دگر یک می رود باکش وفش

بیندش بیننده چون سلطان تکش

بر سریری او نشسته شاه وش

نوجوانی پیش او زیبا و کش

گر تو کاری می کنی ای مرد هش

گاو را بگذار و نفس خود بکش

سبحه و سجاده اندر آب کش

پاک کن آن را ز لوث غل و غش

پاک می دانستش از هر غل و غش

صاف می دانستش و زیبا و خوش

زین سبب این خطه آباد است خوش

نی چو آن ده واژگون و رو ترش

بیخبر محسود اندر خواب خوش

در همه شب حاسد اندر درد شش

گفت با کی نی روم باکش و فش

سوی دارالشرع فردا غم مکش

آمد از پرده برون دیوانه وش

پای تا سر عور بانوی حبش

گر نبینی چشم من را شاد و خوش

چشم نرگس را به یادم سرمه کش