گرچه این پر خود به صورت آن پر است

قوت این پر ز جایی دیگر است

این نه فخری کادمی را در خور است

زانکه در حیوان ازو افزونتر است

این سخن را گرچه شرحی درخور است

لیک در مقصد سخن اولیتر است

با خدا خواند آنکه خود را، کافر است

کین مع الله الاها آخر است

من نمیگویم که عاشق کافراست

عاشقی از کافری آنسوتر است

هر زبانی را نوایی دیگر است

وان نوای نو زکهنه بهتر است

افکند گاهی به چپ گاهی به راست

گوید ای یاران چنین گویی کراست

باغ و بستانش که سیراب و تر است

معبر برفست و راه صرصر است

سعد و نحسی کاندرین ره عابر است

این ز دیوان از فرشته ظاهر است

از منش هم این خبر در خاطر است

میهمان بنواز اگرچه کافر است

گر دهانش پر ز آب کوثر است

شعله ی آتش به چهرش اندر است

گفت آتش هم نهان هم ظاهر است

چشمتان اما ز دیدن قاصر است

زهر تو خوشتر ز قند و شکر است

تلخ از دستت ز جان شیرینتر است

هریکی تکلیف قومی دیگر است

هریکی را سوی راهی رهبر است

گرچه در دشنام صد زهر اندر است

از لب شیرین ز شکر بهتر است

لیک تا گفت و شنو عالم پر است

زین صدف گوشی است هرجا پر دراست

آسمان علم را این محور است

آفتابش این و اینش اختر است

طوعاً و کرهاً بقیدش اندر است

روح را خواهی نخواهی چاکر است

لیک آن شب روز طور دیگر است

بلکه از آن روز وی روشنتر است

عشق نی بل سلسبیل و کوثر است

ساقی آن مصطفی و حیدر است