برد سمنون محب را شور عشق

روزی اندر قله های طور عشق

ساقی عشقش قدح لبریز داد

باده ی پرزور شورانگیز داد

سینه پر سودا و دل پرشور شد

عافیت جویی ز جانش دور شد

گفت یا رب عاشقم بردرد تو

سینه ای خواهم بلا پرورد تو

جان من را درد بی اندازه ده

درد بی اندازه هردم تازه ده

هرچه داری از بلای جان گداز

جمله را بر جسم من بفرست باز

هرچه خواهی زهر کن در جام من

زهر تو حلوا بود در کام من

زهر تو خوشتر ز قند و شکر است

تلخ از دستت ز جان شیرینتر است

صد قرابه پر طواره پرشرنگ

گیرم و نوشم بیادت بیدرنگ

درد بی اندازه نه برجان من

پس ببین آن صبر بی پایان من

در بلایت صبر گفتم ای عجب

صبر چبود جای عیش است و طرب

من خریدارم بلایت را به جان

باورت گر نیست اینک امتحان

دردی آمد معده اش را جانگداز

گفت با خود هین بسوز و هم بساز

درد او هر لحظه می گشتی فزون

درد می پیچیدش اندر اندرون

او همی پیچد بر خود همچو مار

بر دو لب دندان همی دادی فشار

عاقبت دردش فزون از صبر شد

وان همه حلوا و قندش صبر شد

جامه بدرید و گریبان چاک کرد

بر زمین افتاد و بر سر خاک کرد

ناله و فریاد و افغان ساز کرد

ای خدا و ای خدا آغاز کرد

کآمدم از درد دل یا رب بجان

یا رب از این درد بی درمان امان

روزها می گشت با قد دوتا

دست بر دل گرد مکتب خانه ها

گفتی ای طفلان خدا را زینهار

یکدعایی در حق این شرمسار

همتی ای خردسالان همتی

در حق این عم نادان دعوتی

هریکی گفتندی از بهر خدا

ادع ذالعم اللیم الکاذبا

گشت آن بیچاره غافل ز امتحان

خویش را افکند اندر امتحان

ای خدا من از تو بگریزم ز تو

هم پناه از تو همی آرم به تو

من ندارم هیچ جز سوز و گداز

من نمی یارم بجز عجز و نیاز

چیست اندر درگهت بسیار نیست

غیر عجز و مسکنت در کار نیست

این زمین و آسمان و مهر و ماه

جملگی هستند برعجزم گواه

کیستم من غیر مسکین سژند

این تنم یک کهنه پالانی نژند

بنده ی بیچاره ی بیدست و پا

مستکینی مبتلایی بینوا

من گواهم مرعیار خویش را

نیست تاب بوته این دلریش را

می دهم من خود گواهی ای خدا

درهمی هستم زبون و ناروا

من که هستم بر عیار خود گواه

دیگرم در بوته ی سوزان مخواه

الغرض نامد ز بهر امتحان

مرد زاهد را دو روزی هیچ نان