که خدا آن دیو را خناس خواند

کو سر آن خارپشتک را بماند

آن یکی کف بر دل او می براند

وز گلاب آن دیگری بر وی فشاند

بر سر زر تا چهل منزل براند

تا که زر را در نظر آبی نماند

چون نبودش تیشه‌ای او دیر ماند

مشتری را منتظر آنجا نشاند

گر نجس شد آب این طبعش بماند

که آتش غم را به طبع خود نشاند

در نغولی بود آب آن تشنه راند

بر درخت جوز جوزی می‌فشاند

محسنان مردند و احسانها بماند

ای خنک آن را که این مرکب براند

یقظه آمد نوم حیوانی نماند

انعکاس حس خود از لوح خواند

فضل مسها را سوی اکسیر راند

آن زراندود از کرم محروم ماند

پای پیر از سرعت ار چه باز ماند

یافت عقل او دو پر بر اوج راند

دام افکندند و اندر دام ماند

احمقی او را در آن آتش نشاند

چون بدین لطف آن کریمت باز خواند

ای عجب چون زهره‌ات بر جای ماند

چونک سد پیش و سد پس نماند

شد گذاره چشم و لوح غیب خواند

زان نبی دنیات را سحاره خواند

کو به افسون خلق را در چه نشاند

ای لعمرک مر ترا حق عمر خواند

پس خلیفه کرد و بر کرسی نشاند

اسپ سرکش را عرب شیطانش خواند

نی ستوری را که در مرعی بماند

تیغ لا در قتل غیر حق براند

در نگر زان پس که بعد لا چه ماند

عقل و دلها بی‌گمان عرشی‌اند

در حجاب از نور عرشی می‌زیند

ماه ما را در کنار عز نشاند

دشمن ما را عدوی خویش خواند

از مبدل هستی اول نماند

هستی بهتر به جای آن نشاند