گفت چون باشد خود آن شوریده خواب

که در آید در دهانش آفتاب

تو مرا گویی که از بهر ثواب

غسل ناکرده مرو در حوض آب

گفت « باری اندکی پیهم بیاب »

گفت « آخر نیست دکان قصاب »

بر مراد دل همی‌گشت او بر آب

تا که صحت را بیابد فتح باب

پس پدر مر مادرم را در جواب

جنگ کردی کین چه خشمست و عذاب

شحم تو در شمعها نفزود تاب

لحم تو مخمور را نامد کباب

نفخ در وی باقی آمد تا ماب

نفخ حق نبود چو نفخهٔ آن قصاب

گفت من ضامن که با صد اضطراب

او نیارد برد پیشم رشته‌تاب

ترک را آن شب نبرد از غصه خواب

با خیال دزد می‌کرد او حراب

بهر این دکان طبع شوره‌آب

هر دو عالم را روا داری خراب

چاش گل تن فکر تو هم‌چون گلاب

منکر گل شد گلاب اینت عجاب

یک فرح آن کز پس ششصد حجاب

گوش او بشنید از حضرت جواب

چون گذاره شد حواسش از حجاب

پس پیاپی گرددش دید و خطاب

ور کنی خدمت نخوانی یک کتیب

علمهای نادره یابی ز جیب

از مثل وز ریش‌خند بی‌حساب

آن مرید افتاد از غم در نشیب

من به بادی نامدم هم‌چون سحاب

تا بگردی باز گردم زین جناب

چون تو خفاشان بسی بینند خواب

کین جهان ماند یتیم از آفتاب

گفت یا رب توبه کردم زین شتاب

چون تو در بستی تو کن هم فتح باب

هر شبی تدبیر و فرهنگم به خواب

هم‌چو کشتی غرقه می‌گردد ز آب

هر سه سایه محو شد زان آفتاب

بعد از آن زان نور شد یک فتح باب