من سلیل طایر لاهوتیم

کز صفیر اوست نطق طوطیم

لب بهم ناورده شه، سبط کریم

کرد شامی را به یک ضربت دو نیم

از صدف بارید آن درّ یتیم

عقد مروارید تر بر روی سیم

ای رهائی داده یونس را ز یم

دست من بر گیر که گم شد پی‌ام

گه امیدش چیره گشتی، گاه بیم

تن یکی بر رفتن اما دل دو نیم

بهر بزم زادۀ هند زئیم

عقدها بستند از درّ یتیم

لن ترانی گفت ایزد با کلیم

تا نیفتد در طمع عبدالنّعیم

بر فراز نیزه آن رأس کریم

تر زبان از آیهٔ کهف و رقیم

شد خرابه گنج درهای یتیم

همچو اندر کهف اصحاب رقیم

گفت چون دیدش ربیع بن تمیم

کای سپه حقت لنا نارالجحیم

تا نه بیرونت برد دیو رجیم

ای برادر زین صراط مستقیم

زن بنام من همی بی‌ترس و بیم

دم ز بسم‌الله الرحمن الرحیم

مست از آن جام بلا شد تا کلیم

سالها در تیه محنت شد مقیم

یا لئیمی کو نماید بذل سیم

یا جوادی کو کند مدح لئیم

گو که کرد ای زینت عرش عظیم

ای پدر در کودکی ما را یتیم

پیر زالی بود در ملکش مقیم

سرپرست چند اطفال یتیم

پی پرستار و دل افکار و الیم

بود آن در گردان قیمت یتیم

مالداری بود در عهد قدیم

داشت افزون مال و ملک و زر و سیم

حق ذات آن خداوند عظیم

که بود بر بندگان خود رحیم

کای خداوند خطا بخش کریم

ای خدای پاک و دادار رحیم

ما که از قید وطن بیگانه ایم

چون نگه نور دو چشمیم و یکیم