به فرش و اسپ و استام و خزینه

چه افزاری چنین ای خواجه سینه؟

به خوی نیک و دانش فخر باید

بدین پر کن به سینه اندر خزینه

شکر چه نهی به خوان بر چون نداری

[...]

چنان لشکر بدرّد روز کینه

که سندان گران مر آبگینه

نپیوندند با هم مهر و کینه

که کین آهن بود مهر آبگینه

به جای ناز و مهرت رنج و کینه

به جای در خوشاب آبگینه

درید از ناف او تا زیر سینه

دریده گشت جای مهر و کینه

گرش بودی همه گیتی خزینه

ببخشیدی و بنمودی هزینه

جهان چون خاتمست او چون نگینه

بحق بگذار تا مرداد دینه

بسان دوزخ است او گاه کینه

[...]

فرود آید ز پشتش پور ملعون

شده کالفته چون خرسی خشینه

داشت خنبی چند از سنگ به گنجینه

که در و بر نرسیدی پیل را سینه

مانده میراث ز جدانش از پارینه

شوخگن گشته، از شنبه و آدینه

رزبان آمد، با حمیت و با کینه

خونشان افکند اندر خم سنگینه

دلم از دست تو دایم غمینه

ببالین خشتی و بستر زمینه

همین جرمم که مو ته دوست دیرم

که هر کت دوست دیره حالش اینه

چه باغ است اینکه دارش آذرینه

چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه

مگر بوم و بر سنگین دلان است

مگر صحرای عشق نازنینه

پر کن صنما هلاقنینه

زان آب حیات راستینه

زان می که چو از خم سفالین

تحویل کند در آبگینه

حاجی به شعاع او به شب در

[...]

آن نه زو بود فتنه و کینه

زشت زنگی بود نه آئینه

از هوس گفت و هیچ معنی نه

چون جرس بانگ و جز که دعوی نه

از هوس گفت رخ به دعوی نه

چون جرس بانگ و هیچ معنی نه

ای زمان از تو عید و آدینه

وی زمین از رخ تو آیینه

خوش ترش از درون او کینه

شد گل از عکس رویش آیینه

نیست مهر زمانه بی‌کینه

سیر دارد میان لوزینه

چون جرس پر خروش و معنی نه

چون دهل بانگ سخت و دعوی نه

باده خوردی ولیک باهی نه

دوغ خوردی ولیک با کینه