به حمله درآمد به سوی ربیع

بگفتش ربیع: ای سوار بدیع

فرس پیش راند آن نگار بدیع

چو آمد به پیش سپاه ربیع

چو بشنید گفتار ورقه ربیع

بگفت: آمدم پیش کاری بدیع

گمان برد مسکین مگر با ربیع

بپیوست مهر آن نگار بدیع

پسر گفت: ای دل ربای بدیع

منم نامور غالب ابن ربیع

روح رؤسا ابوربیع بن ربیع

او سخت بدیع و کار او سخت بدیع

چون او به جهان در، نه شریف و نه وضیع

زیرا که شریفست و لطیفست و منیع

به دی مه بدی همچو فصل ربیع

پر از شکل خوب و ز رنگ بدیع

خسروا بود و هست خواهد بود

روزگارت رهی و چرخ مطیع

ملک را قدر تو سپهر بلند

عدل را همت تو حصن منیع

نه ز طبع تو هست جود شگفت

[...]

کرده منشور را به خط بدیع

حق لیستخلفنهم توقیع

گشت قیصر نگون ز تخت رفیع

دِرّه در دست او و او به بقیع

علوی گفت مر مراست شفیع

جدّم آن سرور شریف و وضیع

منظر و مخبرش لطیف و بدیع

صورت و سیرتش ظریف و رفیع

عقل گمره ز شکلهای رفیع

روح واله ز نقشهای بدیع

ندهم بیش از این ترا تصدیع

عرضه کن بر همه شریف و وضیع

ای چو چرخ بیستون رفیع

وی چو کوه بیستون صدرت منیع

چو زمانه دولتی داری عزیز

چون ستاره همتی داری رفیع

در مساعی کرده ‌های تو جمیل

[...]

پسر صدر کبیر است و ازو نیست بدیع

خلق نیکو و رخ چون گل تازه بربیع

همچو روزی ز خداوند بعاصی و مطیع

کرم اوست رسیده بشریف و بوضیع

ای به طالع چو نام خود مسعود

وی به همت چو رای خویش رفیع

آسمان آن مطاع عالم کون

امر و نهی ترا به طوع مطیع

تیره ماه امید را داده

[...]

مرد باید بفر علم بلند

مرد باید بعز عقل رفیع

نبود جز بعلم مرد شریف

نشود جز بجهل مردوضیع

چون تحلی بعلم دارد مرد

[...]

از گل آن روضه باغ رفیع

ربع زمین یافته رنگ ربیع

کی رسیم آخر به سیمرغ رفیع

گر رسد از ما کسی، باشد بدیع