ز رنگِ روی، گُل بر خاکْ ریزان.

ز تابِ مویِ عَنبر، باد بیزان.

درخت رودباری سیم ریزان

نسیم نوبهاری مشک بیزان

رسول آمد ز دیده اشک ریزان

ز لبها گرد و از دل دود خیزان

همه شب چشم رامین اشک ریزان

هوا بر رخش او کافور بیزان

تنم چون شمع سوزان اشک ریزان

چو ابر تیره از دل دود خیزان

کز پی تارم شرانگیزان

ناوک از سر کنند شب خیزان

گشته چون تیز اوفتان خیزان

کار او همچون خایه آویزان

چو دیو از زحمت مردم گریزان

فتان خیزان‌تر از بیمار خیزان

به ریحانِ نثار اشک‌ریزان

به قرآن و چراغ‌ ِ صبح‌خیزان

فَرَس می‌راند چون بیمار‌خیز‌ان

ز دیده بر فرس خوناب ریزان

چو مرغی نیم‌کُشت افتان و خیزان

ز نرگس بر سمن سیماب ریزان

چو دود از آتش من گشت خیزان

ز من زاده ولی از من گریزان

پس او در غلامان و کنیزان

ز نرگس بر سمن سیماب‌ریزان

سلطان سریر صبح‌خیزان

سر خیل سپاه اشک‌ریزان

خوناب جگر ز دیده ریزان

چون بخت خود اوفتان و خیزان

از زلزلهٔ مصاف خیزان

شد قلهٔ بوقبیس ریزان

چون دید که آن بخار خیزان

هستند ز اوج خود گریزان

شد سوی شهر شادی انگیزان

کرد در بزم خود شکرریزان

پس آنگه گفت طاوس ای عزیزان

نگردد ابر بر بیهوده ریزان

چو سرو اندر چمن افتان و خیزان

به زاری زار می‌گفت ای عزیزان