رُخش دیبا و اندامش حریرست.

دو زلفش غالیه گیسو عَبیرست.

اگر شوی‌ست بس نادلپذیر‌ست

کجا بد رای و بد کردار و پیر‌ست

چه رویست این که رنگش چون زریرست

چه بختست این که عشق او را دبیرست

دل رامین همیشه زود سیرست

ز بدسازی و بدخویی چو شیرست

اگرچه آز بر وی سخت چیرست

ز مستی چون نبیند زود سیرست

فرخ ملک مشرق مهمان وزیرست

والا عضد دولت نزدیک مجیرست

ماه است وزیر و ملک مشرق خورشید

خورشید فروزنده بر ماه منیرست

ابرست وزیر و عضدالدوله دریاست

[...]

پادشهی مال ده که بنده پذیرست

تاجوری داد ده‌ که پاک ضمیرست

چون پدر و جد خویش و عم و برادر

درخور ملک و سپاه و تاج و سریرست

دولت او دایره است خطِّ بقا را

[...]

گرچه بر بی‌خرد هوا چیرست

بر درِ خانه هر سگی شیرست

گفت حالم سلامت و خیرست

لفظ من سال و ماه لاضیرست

تنگ خویی نشان ادبیرست

خوی بد روبه و نکو شیرست

دولت آرای بازوی چیرست

ملک پالای دست و شمشیرست

به سخن هم کمان و هم تیرست

به صفت هم مرید و هم پیرست

ای ملک بهین رکن ترا کلک وزیرست

کلکی که فلک قدرت و سیاره مسیرست

کلکیست که در نظم جهان خاصه ممالک

تا عدل و ستم هست بشیرست و نذیرست

کلکی که بخواند به صریر آنچه نویسد

[...]

آفتاب بر آمد ای نگارین دیرست

گر بر سر تو نتابد از ادبارست‌

که بشتاب ای نظامی زود، دیرست

فلک بد‌عهد و عالم زود‌سیر است

شیر بگذار و گور نخچیر‌ست

دام و دد خود نشانهٔ تیر‌ست

دیوانه اگر مقید زنجیرست

سر تا سر کار او همه تقصیرست

تا شیوهٔ تو تصرّف و تدبیرست

یک یک چیزت که هست دامنگیرست

خرد در راه تو طفلی بشیرست

ز حکم شرع تو زار و اسیرست

چراغ چرخ خورشید منیرست

چراغ خلد فاروق کبیرست

تو‌را پس رستم این راه پیر‌ست

که رخش دولت او را بارگیر‌ست