همی ترسم که او ناگه بمیرد

به مرگ او مرا یزدان بگیرد

مبادا کس که ایشان را پذیرد

و زیشان دوست جوید دایه گیرد

به بد روزی و تنهایی بمیرد

پس آنگه دشمنی جایش بگیرد

نه گر پندش دهم پندم پذیرد

نه با شادی و ناز آرام گیرد

مگر یزدان شما را دست گیرد

ز ناگه آتش دشمن بمیرد

بی آزرمش همی زد تا بمیرد

و یا از زخم چونان پند گیرد

چه چشمست این که خوابش نگیرد

چه آبست این کزو آتش نمیرد

به فرجامش ز خوردن دل بگیرد

ز مستی آزش اندر تن بمیرد

تن من گر بدین حسرت بمیرد

به گیتی هیچ گورش نپذیرد

بونصر حسن جوان بمیرد

وز عمر ملالتان نگیرد

رد کرده ترین عالم انگار

آن کس که ورا جوان نمیرد

آن به که خود آدمی نزاید

[...]

با سیه باش چونت نگزیرد

که سیه هیچ رنگ نپذیرد

کی ترا حق به لطف برگیرد

یا نمازت به طوع بپذیرد

طالب اوّل ز غسل درگیرد

کز جُنُب حق نماز نپذیرد

بی‌تو باشد به پاک برگیرد

کز تو آلوده گشت نپذیرد

بد و نیک از درون چو برگیرد

دیو را چون فرشته بپذیرد

هیچ کج هیچ راست نپذیرد

راست کج را به راست برگیرد

گرچه زنجیر حلقه نپذیرد

سفله را در بزن که خود میرد

هرکسی گوشه‌ای دگر گیرد

ورچه شاهی به بنده نپذیرد

هستی حق زوال نپذیرد

آنکه مرگ آفرید کی میرد

چه حدیث است میر هم میرد

زانکه جسمست مرگ بپذیرد