دگر باره تیغ جفا بر کشیدی

ز باران دیرینه باری بریدی

به قتل محبان شدی باز رنجه

بنابادت ای دوست زحمت کشیدی

من از حسرتت گرچه مردم خوشم هم

[...]

چه جرم رفت که یکباره مهر ببریدی

چه اوفتاد که از ما عنان بپیچیدی

به قول و عهد تو دیگر که اعتماد کند

که هر سخن که بگفتی از آن بگردیدی

هزار بار بگفتم که نشنوی زنهار

[...]

گر شبی روی چو ماه تو دو چشمم دیدی

کی چنین شیفته در گرد جهان گردیدی

دل من گر قد چون سرو تو دیدی در باغ

درد از آن قامت و بالای تو در دم چیدی

راستی گر ننهادی به خطت سر چو قلم

[...]

چون بست به وصل ما امیدی

از وصل منش ببر نویدی

گرچه غم بی‌کرانه دیدی

جان دادی و کام دل خریدی

بس جامه ز شوق من دریدی

بس جور ز فرقتم کشیدی

ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی

از خاک درِ دوست به مقصود رسیدی

دل جان نتوانست ز دستِ غم او برد

خوش وقت تو ای اشک که بر آب چکیدی

گفتم که ندیدم دهن تنگ تو را هیچ

[...]

غرقه موج بحر توحیدی

خسرو بارگاه تفریدی

مدحت یار خویش بگزیدی

گردن یار خویش ببریدی

چون لبش در فسون بجنبیدی

بر خود افسونگران بلرزیدی

وانچه از من شنیدی و دیدی

موجب آن ز من بپرسیدی

چون ز یار و دیار ببریدی

از کرم های او چها دیدی

تیغ آهیخته زیر پا دیدی

کوههای بلند ببریدی

شاه غزنین سیاه پوشیدی

گرد شهر و سپاه گردیدی

قصه ظالمان که بشنیدی

کیفر ظلم ها که خود دیدی

از نشاپور هر که را دیدی

خبر موصلی بپرسیدی

ما و بی حاصلی و نومیدی

که نه فضل تو کند خورشیدی

بر درد پرده شب نومیدی

صبح امید کند خورشیدی

ز پابوس سران دامن کشیدی

بدین دولت مگر دامن رسیدی

به هر آهی که از دل برکشیدی

کسان بوی کباب دل شنیدی