چو آن خوبان بدان منزل رسیدند

عنان اسبها را واکشیدند

دگر پیکان قدمها برکشیدند

دویدند از پی و گردش ندیدند

پرستارانه پیشش صف کشیدند

به بانوییش بر خود برگزیدند

چو لشکر سر به سر آنجا رسیدند

به صحرا خیمه بر خیمه کشیدند

چو مهرویان شیرین این شنیدند

زشادی هر یکی بیرون دویدند

بهشتی را که مردم می شنیدند

در آن مدت، به چشم خویش دیدند

خوش حال آن کسانی کز دام تن رهیدند

چون شاهباز قدسی در لامکان رسیدند

آن سالکان وحدت دانی کی اند ایدل

آری جنید و شبلی معروف بایزیدند

بحر محیط وحدت موج و حباب دارد

[...]

سحر خیزان بگل چیدن دویدند

بیکدم صد هزاران گل بچیدند

کسانی کین بشارت را شنیدند

بسان گوی در میدان دویدند

در آن مدت که منزل می بریدند

ز گرد ره بصحرایی رسیدند

چون نامه جرم ما بهم پیچیدند

بردند بمیزان عمل سنجیدند

بیش از همه کس گناه ما بود . ولی

ما را به محبت علی بخشیدند

به نزدیکش دمی چون آرمیدند

دعا گویان از او دوری گزیدند

به حرف ناخوشی کز هم شنیدند

چنان پا از ره یاری کشیدند

به روز و شب و بیابان می‌بریدند

که روزی بر لب دریا رسیدند

چو صرصر پر در آن صحرا دویدند

ولیکن هیچ جا گردش ندیدند

چو همراهان ازو این حال دیدند

در آن کشتی به زنجیرش کشیدند

غلامان پهلو از بستر کشیدند

به جای خویش ناظر را ندیدند

چو بوی غیردام و دد شنیدند

ز جا جستند و از دورش رمیدند

اشارت کرد تا رخشی گزیدند

به تعظیمش سوی ناظر کشیدند

سرافرازان لشکر سرکشیدند

به پای تخت خاصان آرمیدند