به بیداد خون سیاوش بریخت

بدین مرز باران آتش ببیخت

نگه کن که خون سیاوش که ریخت

چنین آتش کین به ما بر که بیخت

چو خون سر شاه ایران بریخت

به ما بر چنین آتش کین ببیخت

آوه که دلارام دلم برد و گریخت

پیمان بشکست و اسب هجران انگیخت

تا دلبر و دل باز بچنگ آرم من

بس خون که زدیدگان فرو باید ریخت

زصندوق پیل ازبس آتش که ریخت

تو گفتی همی ابر بیجاده بیخت

زمانه زردْ گُل بر رویِ من ریخت؛

همان مُشکم به کافورَ انْدَر آمیخت.

گمان بودش که شاهنشاه بگریخت

به دام تنگ و رسوایی درآویخت

سپهداری که آنجا بود بگریخت

ابا دیلم به کوشش دَرنیاویخت

دگر ره خنجر پر خون بر آهیخت

به جنگ شاه دیلم لشکر انگیخت

گهی خاک زمین بر سر همی بیخت

گهی خون مژه بر بر همی ریخت

چو شاهنشاه را می در سر آویخت

خرد را مغز او با می برآمیخت

تو گفتی ناگه آتش در دلش ریخت

ز نوشین خواب دلبر را برانگیخت

فراقش زعفران بر ارغوان ریخت

چو مژگانش گهر بر کهربا بیخت

جهان‌نوش و گلابی در هم آمیخت

تو گفتی عشق و خوبی بر هم آویخت

تو گفتی شیر و باده در هم آمیخت

و یا گلنار و سوسن بر هم آویخت

بدان گاهی که او با ویس بگریخت

به دام شاه موبد درنیاویخت

گردون ز برای هر خردمند

صد شربت جان گزا در آمیخت

گیتی ز برای هر جوانمرد

هر زهر که داشت در قدح ریخت

از بهر هنر در این زمانه

[...]

کمربند هر دو ز نیزه گسیخت

زره از تن هر دو بر خاک ریخت

چو دینار در پای اسبش بریخت

تو گفتی همه چرخ دینار بیخت

بیاورد و در پای حارث بریخت

وزان سو همی هر کس خاک بیخت