مرا برد باید بر او پیام

سخن برگشایم چو تیغ از نیام

همه تیغها برکشیم از نیام

به خنجر فرستاد باید پیام

فرستاد نزدیک رستم پیام

که ای تیغ بخت و وفا را نیام

بلشکر فرستاد رستم پیام

که شمشیر کین بر کشید از نیام

زبان بدش تیغی به گاه پیام

شد آن تیغش اندر زمان بی نیام

حمایل یکی تیغ زرین نیام

که تابش به خورشید دادی پیام

یکایک چو بشنید کید این پیام

به جا ماند شمشیرش اندر نیام

به خوبی فرستاد نزدت پیام

مگر تیغ کین ماند اندر نیام

دشمن به غلط گفت که من فلسفی‌ام

ایزد داند که آنچه او گفت نی‌ام

لیکن چو در این غم‌آشیان آمده‌ام

آخر کم از آنکه من بدانم که کی‌ام

کشیدند شمشیر کین از نیام

نه جای درنگ و نه جای پیام

ندیدند جای درنگ و پیام

کشیدند شمشیر کین از نیام

آنم که برد رشک بر امروز، دی‌ام

جانم، خردم، دلم ندانم که چی‌ام

چون پرسیدی با تو بگویم که کی‌ام

سلطان سخن اثیر اخسیکتی‌ام

نه ترا شبها مناجات و قیام

نه ترا در روز پرهیز و صیام

گه کند میل در صلوة و صیام

گه کند ذکر در قعود و قیام

بیشتر آن خلاصه ایام

روز و شب در صیام بود و قیام

آگاه نگشتم که درین دیر کی‌ام

یا خود چی‌ام و از چی‌ام و بهر چی‌ام

معلومم نی که آدمی یا زمی‌ام

یا خاک زمین ز من چه سان آدمی‌ام؟

رخصتی ده تا کشم تیغ از نیام

آتش اندازم در این قوم لئام

بانگ‌ طبل‌ است ای علی‌ پیک‌ وی ام

بانگ‌ طبل‌ آمد فرستاده پی‌ام

گر تو را ذوقی‌ است آیی‌ در پی‌ام

ورنه‌ من‌ در بند بی‌ذوقان نی‌ام

هین‌ بیا افتان و خیزان در پی‌ام

گر بجا مانی‌ منت‌ همره نی‌ام