نه با کس سخن گفت و نه بنگریست

ز تمیار خود روز و شب می گریست

خصم شد کور چون خرد نگریست

ملک خندید چون قلم بگریست

یک چشم من از فراق یارم بگریست

و آن چشم دگر بخیل گشت و نگریست‌

نه معن زائده دانم نه حاتم طائی

نه آنکه از پی هجران میهمان بگریست

نکرد با من ازین ناکسان کس احسانی

کزان سپس نه به چشم هوان به من نگریست

در آن تخت بی تاجور بنگریست

بر آن جام می بی‌باده لختی گریست

پیر در آن تیز‌رو‌ان بنگریست

بر همه خندید و به خود برگریست

گرچ او هرگز به چیزی ننگریست

بهر هر چیزیش می‌باید گریست

مادری بر خاک دختر می‌گریست

راه بینی سوی آن زن بنگریست

گر آدم را که در یک دانه نگریست

به سیصد سال می‌بایست بگریست

چو شه در مُلک پیر زال نگریست

بسی از ملک خود برخویش بگریست

دگر ره سالِ دیگر زار بگریست

دگر ره نیز نتوانست نگریست

چو شه در روی آن دلداده نگریست

سر او در کنار آورد و بگریست

درو حیران بماند از بسکه نگریست

ز کس پنهان نماند از بسکه بگریست

سوی آن گور و لحد میبنگریست

بر سر آن گور برخود میگریست

ذره‌ای یوسف بدو می‌ننگریست

تا زلیخا بر سر او می‌گریست

تا نماز دیگر آن کودک گریست

شیخ دیده بست و در وی ننگریست

چون شنید این پند در وی بنگریست

بعد از آن در نوحه آمد می‌گریست

دیدهٔ دل کو به گردون بنگریست

دید که اینجا هر دمی میناگریست

چونکه دشمن بجانشان نگریست

کرد رحمت بر آن گروه و گریست

آسمان و زمین زغم بگریست

چونکه بر حال زار خود نگریست