بیا تا چند گه نخچیر جوییم

بیاساییم و زنگ از دل بشوییم

اگر تو یافه گویی ما نگوییم

وگر تو کینه جویی ما نجوییم

سخن اکنون ز نام خویش گوییم

که هر یک در هنرها نام‌جوییم

حدیث رفته را دیگر نگوییم

به آب مهر دلها را بشوییم

می‌دویم و جهاد می‌جوییم

در ره غزو شاد می‌پوییم

افتان خیزان در ره تو میپوییم

چیزی که کسی نیافت ما میجوییم

بر خاک درت روی به خون میشوییم

هم با تو ز تو واقعهای میگوییم

همی گویند ما در جست و جوئیم

ز دیری گاه مرد راه اوئیم

چو ما در اصل کل علت نگوییم

بلی در فرع هم علت نجوییم

بحق گوئیم و با حق جمله گوئیم

حقیقت حق بود چون جمله اوئیم

دمی بگذار تا با هم بگوئیم

دوای درد خود از تو بجوییم

بغیر ذکر خلقت ما نگوئیم

بغیر خاکپایت ما نجوئیم

الاّ ای جان و ای دل چند گوئیم

تو پیوندی کرا پیوند جوئیم

یکی گنج است اکنون چند گوئیم

چو با ما است اکنون چند جوئیم

کنون هیلاج ماندست و بگوئیم

چو دانستیم کایندم ذات اوئیم

تا کی همه مدح خویش گوییم؟

تا چند مراد خویش جوییم؟

بر خیره قصیده چند خوانیم؟

بیهوده فسانه چند گوییم؟

ای دیده بیا، که خون بگرییم

[...]

شهری است بزرگ و ما دروییم

آبی است حیات و ما سبوییم

بویی به مشام ما رسیده است

ما زنده بدان نسیم و بوییم

بازیچه مدان، تو خواجه، ما را

[...]

آنکه او را میان جان جوییم

چون نیابیم، ذکر او گوییم

همه گفتند در تکاپوئیم

شتر یاوه کرده می جوئیم

او همه ماه و جمله ما اوئیم

لیک بشنو که ما چه میگوئیم

هیچ جائی نه ایم و با اوییم

نگران دائما بآن روییم