هر آن کامی که تو خواهی بجویم

به کردار و به گنج و آبرویم

سپید آنگه شود از ننگ رویم

که رویم را به خون وی بشویم

به آب تیغ گوهر را بشویم

کنم مردی به کردار و نگویم

که بر رامین ازین پس بد نجویم

دل از آزار و کردارش بشویم

خبر دارد تو گویی ماه‌رویم

که من چونین به داغ مهر اویم

نجویم نیز مهر تو نجویم

که من نه آهنم نه سنگ و رویم

من این مُست گران را با که گویم

من این بیداد را داد از که جویم

همان بهتر که بیهوده نپویم

به شب خورشید تابان را نجویم

به جای زلف تو گر مشک بویم

نماید مشک سارا خاک کویم

مرا تا گل بود سوسن نبویم

همین تا مه بود اختر نجویم

تو خود داری خبر یا من بگویم

که از رامین چه رنج آمد به رویم

روم از هر گناهی تن بشویم

وز ایزد خویشتن را چاره جویم

کنون خسته شدم از بس که پویم

نشان باشهٔ گم کرده جویم

گهی از بهر وصلش پوی پویم

گهی از بیم هجرش موی مویم

نشستم در فراقت روی و مویم

بدان تا بوی تو از تن نشویم

اگر تو هجر جویی من نجویم

و گر تو سرد گویی من نگویم

ز بس خواری که هجر آرد به رویم

ز دلتنگی همین مایه بگویم

نگارا چند نالم چند گویم

به زاری چند گریم چند مویم

اگر کردار تو با کوه گویم

بموید سنگ او چون من بمویم

چه نادانم که از دل چاره جویم

که خودیکباره دل برد آب رویم