گل گورابی ارچه ماهرویست

به خواری پیش تو چون خاک کویست

به جای آب رویت آب جویست

به جای مشک نابت خاک کویست

زبان هر که بینی شکر گویست

روان هر که بینی مهر جویست

چریدم در این پهن گیتی دویست

چه سازم در این عمر کوته نویست

تو را گر سر پنجه پهلویست

مرا نیز بازو و گردن قویست

به دیدار پیرایه ی نیکوی ست

به غمزه سرِمایه ی جادوی ست

اندر عقب دکان قصاب گویست

و آنجا ز سر غرقه به خونش گرویست

از خون شدن دل که می‌اندیشد

آنجا که هزار خون ناحق به جویست

تبش آتشی که دل جویست

طالب سوخته سیه رویست

سرِ هر طاعتی یقین تقویست

متّقی شاه جَنة‌المأویست

همچو گل تازه‌روی و خوش بویست

پشت و رویش ببین همه رویست

پس از این روی پشت خلق قویست

خشم تو چون یزید و دل علویست

فلک از جود او عطا جویست

راز بارای او سخن گویست

پیش در آنکودک قصاب گویست

هر لحظه بتازگی در او خون نویست

خون چو منی کجا برش دارد قدر

جائیکه هزار خون ناحق بجویست

از سه بگذر که محملی نه قوی‌ست

از دو هم در گذر که آن ثنوی‌ست

قوی‌دل مشو گرچه دستت قوی‌ست

که حکم خدا برتر از خسرو‌ی‌ست

اگر حرب سازم‌، مخالف قوی‌ست

به تارک برش تاج کیخسروی‌ست

که از شادی امشب جهان را نویست

همه شادی از دولت خسرویست

دو عالم قدرت بیچون اویست

درون جانها در گفت و گویست

ترا چندان که ریک و برگ و مویست

بهر یکصد هزار اسرار جویست

چو مویی گشتم و چه جای مویست

که از مویی کمم این را چه رویست