دین اسلام شرع مصطفوی است

راه ایمان سلوک مرتضوی است

مرا شاه جهان سالار و شوی است

و لیکن بدسگال و کینه‌جوی است

همه بلخ اکنون بدست وی است

کنون رای و آهنگ وی بر وی است

همین نامه را تاجدار وی است

که گردنده گردون به کام وی است

خط بدینجا کوسیه روی است

که همه رنگ زاج و مازوی است

عاشقم بر کل شبلی که سرش بی موی است

چهره بی زحمت زلف خوش عنبر بوی است

وه نیکوست بر او گرچه کل بدروی است

گوی سیمین صفت جامی نشست اوی است

این چه بانگ و خروش و آه قوی است؟

بر کسی کو امام یا علوی است

ساحت صحرا ز زینت همچو نقش مانوی است

هر کجا چشمت برافتد صورت و نقش نوی است

آنکه هنگام خطاب وکنیت و نام و نسب

عمده الاسلام ابوالقاسم علی الموسوی است

اوست آن عالی نسب کز عدل او و علم او

[...]

مِی‌ خور که جهان حریف‌جوی است

آفاق ز سبزه تازه‌روی است

بر عیش زدند ناف عالم

اکنون که بهار نافه‌بوی است

از زهد کنار جوی کاین وقت

[...]

مخور تنها گرت خود آب جوی است

که تنهاخور چو دریا تلخ‌خوی است

هر طبع که او خلاف‌جوی است

چون پردهٔ کج خلاف‌گوی است

او نیز که پاسبان کوی است

بر دولت تو خجسته روی است

دریا که چنین فراخ روی است

پالایش قطره‌های جوی است

زهی زیبا جمالی این چه روی است

زهی مشکین کمندی این چه موی است

ز عشق روی و موی تو به یکبار

همه کون مکان پر گفت و گوی است

از آن بر خاک کویت سر نهادم

[...]

تو را عادت، ای پادشه، حق روی است

دل مرد حق گوی از این جا قوی است

لطف و خوبی خال نه از روی است

همه خال آمدند و رو اوی است

مدح خود کردنم از این روی است

که خمم پر ز آب آن جوی است

آشکار و نهان از این روی است

که نهان بحرو در عیان جوی است

لاجرم زنده و سخن گوی است

در و بامی که اندر آن کوی است

نفس نطقیست، بی‌زبان گویاست

این بداند کسی که او جویاست