چرا ریخت خواهی همی خون من

ببخشای بر بخت وارون من

چو افزون شده مر تو را خون من

چو خستی در این چهره گلگون من

بسی بگریست زن گفتا کنون من

ز خجلت چون توانم شد برون من

همه کارم نکو شدتا کنون من

بکار عاشقی آیم برون من

چو در پای تو افتم سرنگون من

از آن قطره بریزم جوی خون من

چو کامم برنمیآری کنون من

بکام تو دهم خطّی بخون من

ز دست دخترت جستم کنون من

چرا در پای تو گردم بخون من

بمویی مانم از زاری کنون من

سر مویی ز سر کردم برون من

بخواهم رفت از این صورت برون من

دهم ذرات کلی رهنمون من

نخواهم رفت از این دریا برون من

که تا باشم شما را رهنمون من

ده و دو پرده دارم در درون من

شدم عشاق کل را رهنمون من

که عزت داشتم اندر درون من

نه بدمستانه بودم جز سکون من

از آن حضرت کسی کو دید چون من

یکی شد در درون و در برون من

از آن حضرت خبردارم کنون من

بدین منزل رسیدم باز چون من

پیش دل بشکاف از بیرون من

پس برون کن این دل پرخون من

به پیش آر سغراق گلگون من

ندانم که باده‌ست یا خون من

نجاتی است جان را ز غرقاب غم

چو کشتی نوحی به جیحون من

مرا خوش بشوید ز آب و ز گل

[...]

آنک کشتستم پی مادون من

می‌نداند که نخسپد خون من

تا روم زین جهات بیرون من

تا رهم از چرا و از چون من »

آستان یار و آن گه خون من

شاد باش، ای طالع میمون من

باده خواهی خورد، روشن شد مزاج

چون چنین شد بار اول خون من

بوالعجب کاری ست، من مشغول جان

[...]

با هر که غمی دهم برون من

داند غم من ولی نه چون من